Efendim, Zozobra'nın icra ettiği müziği tanımlamak biraz zor. Stoner post-hardcore diyerek işin içinden çıkmak isterdim, fakat iş o kadar basit değil. Stoner metalin groove yanını alıp, post-hardcore'da görülen genel "hava" ile bunu birleştirip, zaman zaman metalcore sınırlarında gezen bir müzik var. Gümbür gümbür davullar, brutal vokal, güldür güldür kıvrılan gitarlar.... hatta sludge etkisi bile var diyebilirdim zira sludge metalden aşina olduğumuz tip tınılara rastlamak mümkün, ama bunun haricinde çok fazla yok.
Albümün güçlü yönleri zaten şu günlerde bolca karşımıza çıkan standart post-hardcore ya da metalcore gruplarından daha farklı bir şeyler yapıyor olmaları. İstediler mi, üstelik, deli gibi melodik olabiliyorlar: albümdeki Heartless Enemy şarkısı, gerek ağır ilerlemesi, gerekse melodikliği ile hemen albümün geri kalanından sıyrılıyor. Albümün giriş şarkısı olan Emanate de bu konuda belirgin - hiç dolandırman yaptığı girişiyle dinleyiciyi rahatça kavrıyor. Etkileşimlerinin yanında bazen eser miktarda da olsa trash metal olması da bir başka artı: ki, gitar kullanımı bazen bu açıdan çok güzel.
İşin kötü yanı, bu yazıyı yazıyor olma sebebimin bunca zaman bu albüme eğilmeye çalıştıktan ve eğilemediğim için kendimi kötü hissettikten sonra albümün çok da başarılı olmadığını keşfetmem. Evet, albüm çok aşırı başarılı değil. Bunu zaten her dinlediğimde Lesbian ya da The Deadists dinleme isteği uyandırmasından anlamış olmam gerekirdi, o apayrı. Bu olay birkaç kere başıma geldi. Deadbird, Apostle of Solitude, Last Rites, Revel Hotel, Sopor Aeternus and the Ensemble of Shadows buna sadece birkaç örnek.
Zira o iki şarkı ve (ne mana olduğunu anlamadığım) Big Needles geçişi haricinde şarkılar çok fazla karmakarışık ve bazen fazla aynı. Hani Heavy with Shadows ve In Jet Streams o kadar benziyor ki, aynı şarkının farklı stüdyo versiyonları falan çıksalar şaşırmayacağım. Şarkıları ayıran pek bir şey yok. Bunun üzerine, vokal tam bir felaket - hep aynı tonda, ve çoğunlukla da teker teker kelimeleri böğüren bir amcam var. Haydi sürekli brutal vokal gidenlere alışkınız (yahu Enfold Darkness'ın şarkılarında ne dendiğini anladığım hiç ama hiç söylenemez bile) ama bu kadar tekdüze olunca sadece sinir bozuyor resmen. Ha, genel olarak -core tayfası bayılacaktır, o ayrı.
Bir diğer problem ise mevcut "şarkı yapısı." Şimdi, alternatif metal türlerinde şarkı yapısı gibi şeylerden hazzetmeyen topluluklara örnek atlasta bolca mevcut. Fakat, Dark Castle ya da Baroness gibi örnekler, bu tip klasik metodları kullanmadığı halde kendisini bir eksene oturtmayı veya bir şekilde başı sonu belli bir bütün yaratmayı bilirken, Zozobra bu konuda zayıf. Şarkılar biraz fazla uzuyor ve rahatça dikkatinizi dağıtıyor, ve genellikle de, tek bir pasajdan oluşuyor. E, sabit, sekiz vuruşluk tek bir pasaj ve onun geçişleri beş dakikaya uzatılınca monotonlaşıyor.
Sonuç mu? Son zamanda dinlediğim onca başarılı albümün arasında ciddi anlamda sönük kalan bir yapım Zozobra'nın Bird of Prey'i, ama yine de bir göz atın derim, hoşunuza gidebilir.
Artılar: Temiz müzik, zaman zaman çok güzel melodilere sahip olması, Heartless Enemy şarkısı, etkileşimlerinin birleşiminden fazlası olması.
Eksiler: Nice güzel grubu yerin dibine sokan türden vokal, monotonlaşması, fazla aynı olması, karmakarışık garabet şarkılarla dolu olması.
Kime tavsiye edilir: "-core" tipi müzikleri sevenler bu albümü mutlaka dinlemeli, zira sevecekleri türden bir şey. Haricinde pek tavsiye edebileceğime inanmıyorum.
Zozobra resmi sitesi: Zozobra505
Bird of Prey albüm kadrosu:
Caleb Scofield: bas, gitar, vokal ve prodüksyon
Aaron Harris: davul, prodüksyon
1. Emanate
2. Heavy with Shadows
3. Treacherous
4. Heartless Enemy
5. Big Needles
6. Sharks that Circle
7. In Jet Streams
8. Laser Eyes
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder