Şimdi, her şeyden önce, doğruya doğru, grubun müziğine alışması çok ama çok zor. Benim Baroness'in Blue Record albümünü incelediğim yazıda söylediğim bir gidip, üç gidip, beş gidip sonra birden kendini sevdirebilen bir müziğe sahip The Deadists. Etkilendiği türler çeşitli: heavy metal, sludge metal, teknik metal, stoner doom, hard rock, hafiften Kylesa/Baroness gibi yeni çıkan "Güneyli sludge" akımı ile, ucundan kıyısından post-metali birleştiriyorlar. Şimdi buradan akla gelen ilk şeyi kafanızdan atmak adına, biraz daha derin gireceğim. Groove eksik değil, fakat bu grup sert olamıyor ya da yeri geldiğinde darbe indirircesine riff'leri indiremiyor demek değil. Fakat, bu da, kafanızı matkapla delme isteği uyandıracak kadar ağır bir müzik var demek değil.
Anlayacağınız, The Deadists tamamen kendine has. Benim The House of Capricorn'da gördüğüm, deli gibi ton ayarı aşağıya çekilmiş ve bas sesler ağırlıkta. Bas gitar son derece önemli, ve müziğin uyumlu olduğu anlarda bile zaman zaman kendini ayrı bir noktaya çekebiliyor. Gitar tonu ve kullanımı son derece kendine has: iki gitarist var, ama tipik armoni ya da düet numaraları çekmek yerine uyum içinde birbirlerini destekliyorlar. Çoğunlukla müziğin garip yönü, davul dahil bütün enstrümanların aynı yöne doğru gitmesi. Hani coşulacaksa topluca coşuluyor, susulacaksa topluca susuluyor ve grubun ufak, nüans anlarını da zaten bu "göbeği bir kesilmiş" havası maskeliyor denebilir.
Ki şarkılar da bu ilginçlikten nasibini almış derecede iniş-çıkışlı. Stoner doom etkisi en çok burada belli: çeşitli tempolar, ruh halleri, vs. arasındaki geçişler genellikle topluca yapılıyor. Bu aslında "Woven" gibi daha net ve kendi çizgisini takip eden bir şarkıda çok kulağa batmayabilirken "Infinite Self" gibi med-cezir bir şarkıda daha bariz oluyor.
Fakat ne olursa olsun, The Deadists'in bu kadar "gelecek vaadediyor" olmasının en büyük sebebi, bütün büyük grupların ihtiyaç duyduğu bir unsura sahip olmaları. Albümdeki her şarkının kendi kimliği var, her şarkı ayrı bir dünya ve aklınızda farklılıkları sayesinde yer edebiliyorlar, fakat "albüm" hissi de var. Ayrı kimliklere sahip ve aynı havayı/ruhu korurken bir bütün sunabilen şarkılar yapmak çok zor iştir ve pek çok grup ya albümün gelişimi içerisinde kendini kaybeden şarkılar yapar, ya da ayrı ayrı tınlatacağım derken "toplama albüm" havasında normal albüm çıkartır. The Deadists iki tuzaktan da rahatça sıyrılıyor.
Ha, hiç mi negatif bir yorumum yok? Var. John Baizley'nin vokalini tanımladığımda söylediklerim aynen geçerli, fakat Baizley'nin sunduğu vokal yelpazesi genişti ve adam dolayısıyla rahatça sıyrılabiliyordu. The House of Capricorn'un da çok zor alışılan, benzer vokalleri var, ve post-metal/stoner albümlerde nedense böyle tekdüze olmanın ya kıyısında gezen ya da bodos, tekdüze vokaller tercih ediliyor. Hani eğer vokalimiz Joacim biraz daha brutal takılsa (ki "Deeper Within"de bir ara kendini tutamıyor) resmen death metal tınılarına kayacak. Adam brutal vokal yapmak isteyip sonradan fazla kastığını fark etmişçesine sınırda, kendine has bir sese sahip ve alışması çok ama çok zor.
Artılar: Groove, gitar kullanımı, kendine has müziği, gelecek vaadetmesi, Slow Burn Records etiketi.
Eksiler: Vokal biraz kasıyor ve tekdüzeleşebiliyor.
Kime tavsiye edilir: Stoner, sludge rock, post-rock ve post-metal seven herkese ve groove metal camiasına. Haricinde pek hoşunuza gitmeyecektir.
The Deadists Myspace (resmi site namevcut)
Time Without Light EP kadrosu:
Joacim - vokal
Anders - gitar
Peter - gitar
Paul - bas
Markus - davul
1. Woven
2. Human Stain
3. Infinite Self
4. Deeper Within
5. Chase the Giving / Blizzard of Nails
Dipnot: Bu "tekdüzeleşebilen, ne o ne bu olan vokal" niyeyse daha çok stoner metal'de çıkıyor karşıma. Hard rock etkisini istedikleri ve sludge sınırında gezen havayla birleştiriyorlar, e sludge metal ne, bir nev-i post-metal, ikisi de brutal (ve ne death usulü bas ve derinden, ne black usulü daha yüksek perdeden ve tiz) vokal kullanıyor. Fakat hard rock daha coşkulu, derinden ama orta tonlarda vokalleri tercih ediyor, ki, bu durumda, bütün bu etkileşimleri ancak hepsinin garip bir bileşkesiyle dengeliyorlar. Kylesa da böyle misal. Fakat, Deadbird (sludge/stoner death), Apostle of Solitude (stoner rock) ve Taint (teknik stoner metal diyebilirim) gibi yakında tek tek inceleyip Spiral Melodi'ye yerleştirmeyi planladığım isimlerde böyle bir durum yok. Ki, Coffinworm, Dark Castles, Cough gibi daha serte kaçan sludge/stoner death grupları genellikle brutalin brutali vokallerle takılıyor bariz bir şekilde.
Neden mi bu dipnot? Hemen kaçmayın, sonuçta normlar ya da şablonlar hep olacaktır, ama her grup kendi içinde değerlendirilmelidir, değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder