The Dead Brothers - The 5th Sin-Phonie

Aslında neo-kabare olarak adlandırdığım türe "dark cabaret" denmekte, ama karanlık etiketi bazen ciddi bir durum varmış gibi geliyor kulağa, ben de onu kullanmak istemiyorum dolayısıyla. Tür normalde vodvil, sirk müziği, klezmer, rock ve kabare müziklerinin bir tür bileşkesi ile ortaya çıkan tür, anlatılmaz yaşanır niteliktedir. "Dark" denmesinin sebebi de genellikle keskin bir zeka ve üstün bir kara mizah anlayışına sahip olmasıdır.

The Dead Brothers bu açıdan bir neo-kabare grubu desek yanlış olmaz. Gereken bütün unsurları barındırıyor. Keman, çello, kontrbas, flamencodan klezmere, oradan country'ye kayan tarzları birleştirmeleri, akordeon, belirgin/yoğun kara mizah, tadında perküsyon.... Grubu onlarca topluluğun arasından sıyırmayı başaran şey ise hafiften blues eğilimi barındırmaları. Bu en belirgin olarak ikinci şarkıda (Death Blues) belli, fakat arada sırada tekrar ortaya çıkıyor. Zaman zaman, müziğin Tom Waits'i çağrıştırması sanırım normal, fakat bu da müzik Tom Waits'inkine benziyor demek değil, sadece çağrıştırıyor.

Şimdi, The 5th Sin-Phonie son derece sakin ve rahat bir albüm. Hatta, daha ilk dinleyişten son derece "tanıdık" gelecek bir albüm: şarkılar insanı yormayacak kadar basit, akılda kalacak kadar belirgin ve asla sıkmayacak kadar eğlenceli melodiler/ritmler ile dolu. Genellikle zaten şarkılar tek melodi üzerine kurulup gittiği için, şarkıya alışmanız/aklınıza yerleşmesi çok uzun sürmüyor ve bir süre sonra, değil sadece nakarata eşlik etmeyi, melodiyle birlikte parmak şıklatırken falan buluyorsunuz kendinizi.

Şarkıların oynak olduğu, en sakin anlarında bile, kuşku götürmez bir gerçek. Kontrabas'ın desteklediği müziği vokal ve diğer enstrümanlar, genellikle keman ve gitar, götürüyor olabilir, fakat ortaya çıkan şey son derece keyifli. İsmine ve kapağına bakıp aldanmamak gerekiyor, zira o kadar gotik vurgunun yanında son derece dingin bir müzik var. Ki, tekrar, bu albüm çok "keyifli." Oturup rahatlarken arkaplana koyup, eşlik edebileceğiniz cinsten.

Albümün bir özelliğine ise değinmeden geçmemiz mümkün değil: neredeyse her şarkı ayrı bir tarzda. Grup belirli bir sürerliliği sağlıyor kendi içinde, kullandıkları altyapılar benzer.... fakat ritm olarak albüm inişli-çıkışlı diyebilirim. Misal, Bauhaus cover'ı olan Bela Lugosi's Dead, sakin, tıkır tıkır giden albümün nabzını birden yükseltiyor, Langenthal birden folk'a bağlarken Policeman direkt hızını alamamış bir country şarkısı olarak çıkıyor (ve Teenage Kicks'i de hafiften peşisıra sürüklüyor.)

Peki, The 5th Sin-Phonie neden güzel bir albüm? Yukarıdaki her sebepten dolayı ve her şeyin ötesinde "ılık" ve "kendi halinde" bir albüm olduğu için. Evinizde gibi hissettiren havası ve insanı rahatlatırken verdiği keyif resmen paha biçilemez.

Artılar: Keyifli müzik, güzel sözler, kara mizah, yumuşak balladları hareketli stomper şarkılarla iyi dengelemesi.
Eksiler: Yok gibi, ama Policeman ve Teenage Kicks şarkıları fazla aniden çıkıyor.
Kimlere tavsiye edilir: Herkese.

The Dead Brothers resmi site:http://www.deadbrothers.com/
The Dead Brothers myspace: http://www.myspace.com/wwwdeadbrotherscom

The 5th Sin-Phonie albüm kadrosu:Alain Crubalian: banjo, gitar, vokal
Matthias Lincke: keman, mandolin, vokal
Mago Flueck: contrabas, sitar, vokal
Balts Nill: davul ve perküsyon
Resli Burri: akordeon, klarnet, perküsyon, vokal
Stefan Baumann: çello ve vokal



1. Drunkards Walk
2. Death Blues
3. The Story It's Always the Same
4. The Power a Secret Holds
5. Bela Lugosi's Dead
6. Tic Tact
7. Drunkard's Dream
8. I am All I've Got
9. Langenthal
10. Exotic Odyssey
11. Policeman
12. Teenage Kicks
13. How Deep is the Water?