Ve evet, bir kez daha, ikinci albümünü çıkartmak üzere olan bir "kenarda köşede kalmış" kendileri, ve inceleyeceğim şey ilk albümleri.
Adrian H and the Wounds'un (bu noktadan sonra sadece Adriah H) tanımlamak biraz zor. Pek çok şey söz konusu, fakat en basit ve en bariz şey "bar müziği" diye tanımlanabilecek bir yapıya sahip olması. Müzik özünde ağzından sigarası düşmeyen, asla ceket giymeyen ama takım elbisesi ve yeleği eksik olmayan adamların, sigara dumanı ve viski kokusu ile boğulan loş ışıklı ortamların, Tom Waits'in arka odada uyuyor olduğu tavernaların havası var. Ki aslında Tom Waits bu tip durumlarda bolca ismi geçen bir isim: onun o derinden, gırtlaktan gelen sesi, piyano ve hafif oynak, hafif caz havası Adrian H'te var.
Kaldı ki grubun bir diğer ağır basan yönü gotik post-punk akımı ile dark cabaret. Vals ritminde piyanolar daha ilk şarkıda giriyor. Fakat, grubun dark cabaret akımının daha vodvile yaklaşan kısmını değil, zaman zaman kaydığı Americana yönüne ağırlık verdiğini söylemem gerekli. Kara mizah ve ince bir espri anlayışı, sinsilik ve bunu gayet güzel ileten bir sesle çok güzel oturuyor müziğe. Bunun yanında eser miktarda kullanılan saksafon jazz havası verirken, arkaplandaki klavye atmosferik/ambient ektileşimi kazandırıyor.
Evet, albüm bu kadar çeşitli ve bu kadar tanımlaması zor bir müziği içinde barındırıyor. Ve, her şarkı, kendi içerisinde en az albümün geneli kadar nevi şahsına münhasır hikayeler içeriyor. Mesela "Murder in the Forest"ta bir avcıya kurban giden ayının ardından ormandaki hayvanların yaptıkları anlatılırken, "Straight Leg with a Crooked Stick" ise, aynen isimdeki gibi bir adamın gizemini çözmeye çalışan bir çocuğun ağzından. Tabii ki Adrian H tamamen kopuk hikayelerin adamı değil - "My House", "She Won't Leave Me Alone (The Bug Song)" ve "Some Other Place" ortaya atılan karikatür-kişiliğin daha insani anlarına yer veriyor.
Bu noktada Adrian H and the Wounds'un garip bir özelliğine değinmek gerekiyor. Adrian H karakteri, Nick Cave'den çok Zombina Venus Hatchett'a benziyor: kendisi, grubun vokalinin kılıfına büründüğü, zaman zaman fazla çakal olan, bir karikatür. Hayatı kötüye gitmiş fahişelerle ("Cookies and Cocaine", "Smoke") vakit geçirip, aslında aşık olduğu kadını vahşicesine ve tam bir Charles Bukowski havasıyla seven ("Let Me Go") ama aynı zamanda son derece basit, son derece hepimize benzeyen birisi Adrian H. Ki, bu noktada, biz karakterin kendisinden çok yaralarını görüyoruz diyebiliriz.
Son söyleyebileceğim şey, albümün garip bir biçimde William Control çağrışımı yapması. Benzer karakterler, konudan çok karakter odaklı ve genel olarak size olayı anlatmak yerine sizi havaya sokan şarkıları ile, albüm son derece ilginç. Fakat, ufak bir sorun var: albümde üç şarkı biraz kopuk. "I Owe My Smile to You" ve "The Old Church" birer ballad ve ikincisi bilhassa fazla uzun. Piyano bazlı balladlardan The Tiger Lillies'in milyon taneyi tek albüme koyması sebebiyle tiksindiğimden dolayı beni özellikle rahatsız ettiler - ve, albüm kaptırmış giderken birden beşinci şarkıda yavaşlaması da albümün akışını baltalıyor.
Haricinde ise, garip, keşfedilmeyi bekleyen ve son derece çakal bir eser bu albüm. Herkese tavsiyemdir diyebilirim rahatlıkla.
Artılar: Yoğun, puslu havası, piyano, rahatça sıyırılan tarzı, Adrian H'in çakal vokali ve sözleri.
Eksiler: Son iki şarkı.
Kime tavsiye edilir: Herkese.
Adrian H and the Wounds resmi sitesi:Adrian H
Adrian H and the Wounds myspace: Adrian H and the Woundspace
Adrian H and the Wounds albüm kadrosu:
Adrian H - vokal ve piyano
Broken Heart - davul
Shiggy - bas
Kelby Patterson - klavye
1. Murder in the Forest
2. Cookies and Cocaine
3. Straight Leg with a Crooked Stick
4. Smoke
5. I Owe My Smile to You
6. My House
7. Some Other Place
8. Let Me Go
9. She Won't Leave Me Alone (The Bug Song)
10. Old Church
11. East 10th Street
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder