From First to Last - Heroine

Şimdi emo diyince şu anda akla çok hoş şeyler gelmiyor olabilir, fakat bir zamanlar, hele hele My Chemical Romance Three Cheers for Sweet Revenge'ini çıkarttığı zamanlarda, bu kadar ayağa düşmemişti (misal Roadrunner Madina Lake'i desteklemiyordu mesela) ve cidden ortaya güzel şeyler çıkıyordu. Normalde ben de emo çok fazla sevmem, ve hatta etiketi hak etmeyen eserlere de yakıştırmam.

Ki, Heroine de öyle bir albüm. Şimdi, From First to Last'ın diğer albümlerini dinlemedim, zira genel olarak adamları sevmem, fakat duyduğuma göre, zaten diğer albümleri Heroine'e benzemiyor. Varsın olsun, bu albüm zaten her halükarda kendi içinde ele alınmalı zira hem çıktığı dönemden, hem yakıştırıldığı türden, hem herhangi diğer bir şeyden o derece kopuk ki...

Albümün müzikal altyapısı ve genel prodüksyonu son derece "kirli." Bir tür ses kirliliği içerisinde kendisini ortaya koyuyor ve ne bildiğiniz distortion gitar var, ne bildiğiniz davul, ne bildiğiniz bas, ne de, Sonny Moore sapıtmadan önceki döneme denk geldiğinden olsa gerek, bildiğiniz vokal. Her şeyi unutun. Baştan sona, tamamen çıktığı noktayı belli ederek kendi rotasını çizen bir başına buyruk var elimizde. Punk kokan riff'ler olduğu kadar darkwave çağrıştıran sweep gitar geçişler, ya da deli gibi hız alıp death metale bile yaklaşan anlar var. Albüm çığlık atıyor, böğürüyor, sakinleyip atmosfere bağlıyor, nabız yükseltiyor, ve tek saniye boş bırakmıyor.

En belirgin öge Sonny Moore'un vokali. Adam tam bir yetenek ve, normalde ilk dinleyişte basit post-hardcore'dan farksız olan bir müziği birden apayrı bir boyuta sürükleyen şey bu vokal. Tanımlanması, tarif edilmesi mümkün değil. The Crows are Coming for Us'ın nakaratındaki epik ton kaydırmalarından Shame Shame'deki çığlıklarına, Moore resmen her şarkıyı ele geçiriyor ve albümü kendi çevresinde döndürüyor. Yazdığı sözler herkese hitap etmeyebilir, fakat çığlık çığlığa ortaya döktüğü cümlelerin bir tanesi sizi yakalamazsa, bir diğeri mutlaka yakanızdan kavrıyor.

Albümün atmosferi son derece yoğun ve dinleyiciyi dayak yemişe çeviriyor. Albüm cayır cayır ilerlerken birden (bir noktada breakbeat/dub oluveren) Goodbye Waves'de yavaşlıyor, dinlendiriyor. Birden resmen ne kadar yorgun olduğunuzu fark ediyorsunuz, albümün fiziksel olarak sizi yorduğunu, ve o anda albüm Waltz Moore ile son darbeyi indiriyor. Ki bu bir anlamda eksi sayılır, zira Waltz Moore'dan sonra son şarkıyı dinleyecek hal bırakmıyor. Albüm zaten dinleyeni parçalarcasına geçtikten sonra da Heroine'e bağlanması ve bu şarkının da yorgunluğunuzu alamayacak kadar kopuk olması sonucunda, cidden cinayete kurban gitmiş gibi hissedip kalakalıyorsunuz.

Zaten Heroine'i bu kadar özel yapan şey bu: öylesine vahşi, öylesine paramparça eden bir albüm ki, adam gibi dinledikten günler sonra bile şarkıların parçalarını dişlerinizin arasından temizlemeniz gerekecek. Rock müzik ve daha sertini seven herkese tavsiyemdir.

Artılar: Her şey.
Eksiler: Sözler biraz fazla emo bulunabilir ve Sonny Moore'un vokali bazen zor. Ama bunlar aynı zamanda artı.
Kime tavsiye: Post-hardcore, emo, rock, hardcore punk seven herkese.

From First to Last resmi sitesi: http://www.fromfirsttolast.com/
From First to Last myspace: http://www.myspace.com/fftl

Heroine kadrosu:
Sonny Moore: lead vokal, gitar, programlama, klavye
Wes Borland (evet, o Wes Borland): bas gitar
Travis Richter: lead guitar, scream vokal
Matt Good: ritm gitar, vokal
Derek Bloom: davul, perküsyon



1. Mothersound
2. The Last Plague
3. ....And We All Have a Hell
4. Afterbirth
5. World War Me
6. Shame Shame
7. The Crows are Coming for Us
8. The Levy
9. Goodbye Waves
10. Waltz Moore
11. Heroine