Efendim My Chemical Romance'in ikinci albümü olan Three Cheers...., grubun aynı zamanda üç farklı single ile anaakım başarıyı yakaladığı ve dünyaya şu andaki haliyle emo akımını yedirdiği için hem bir kilometre taşı, hem de bir kültürel çöküş ilk adımı denebilir. Fakat ne olursa olsun, albüm hakkında söylenemeyecek tek bir şey var ise o da hatası olduğu. Evet, doğru duydunuz, aslında albümün akışını bozan I'm Not Okay bile bir hata sayılamaz. Bu albümü bu atlasa koyma sebebim de zaten benim için çok özel bir yere sahip olması.
Bir diğer sebep de, MCR'ın ne daha önceki I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love (ya da, arkadaşlarla dediğimiz gibi, Bana Sevda Yolları, Sana Kurşunlar) albümünde, ne de sonraki The Black Parade albümlerinde yakalayamadığı, enerji dolu, sürükleyici ve insanı rahatça içine çeken, ve zaman zaman gayet karanlık havanın bu albümün özünü oluşturması. Bir nev-i Circa Survive "On Letting Go" da diyebiliriz aslında sadece.
Albüme geçeyim. Emo müzik akımını olduğu şey yapan her türlü ögeye rastlamak mümkün: punk ve post-punk sosu bol, rock yüklü, genellikle sertliğinden ödün vermeyen ama post-hardcore olacak kadar da abartmayan gitarlar, scream vokal, gitar armonileri, punk davullar ve genel olarak ilginç, akılda kalan ama bazılarına göre de son derece basit sözler.... bütün bunlara Ray Toro'nun ismine yaraşırcasına attığı soloları, Frank Iero ile uyumunu, Gerard Way'in çok rahat ayrılan vokal tarzını, Mike Pelissier'ın kendini rahatça öne çıkartan davullarını ve Mikey Way'in sessiz sakin baslarnı da eklerseniz ortaya efsanevi bir bütün çıktığını söyleyebiliriz.
Şarkıların hepsi belirli bir akışa, bir iniş-çıkışa sahip. Her şarkının nabzı farklı ve sizi rahatça kendisine bağlayabilecek ufak değişikliklerle hiç beklenmedik iniş-çıkışlar ile resmen macera yaratıyor denebilir. Iero ve Toro'nun karşılıklı gitar cambazlıkları ile bunu sağladıklarını söyleyebiliriz, fakat aynı zamanda bir diğer etken Matt Pelissier'in davulları. Adam istediğinde nabzı yükseltmeyi, istediğinde de yavaşlatıp ağırdan almasını biliyor ve her adımda rahatça öne çıkabiliyor. Kendisi tam kafama göre bir davulcu diyebilirim (evet, Henry Ranta, David Kinkade, Adel Moustapha gibi isimlerin yanına yerleştiririm.)
Bir iddia, ilk ablümde Demolition Lovers şarkısı ile başlayan hikayenin bu albümde tamamen konu alındığı inancında: kendisi mafya fedaili yapan bir adamın sevgilisi ile kaçmaya çalışıp, patronları tarafından ikisinin de öldürülmesi sonucunda mezardan çıkmasını konu alıyor. Mezardan geri döndüğünde zaten sevgilisinin cenazesine katılıyor (Helena) ve sonrasında da atlayıp tek tek kendilerini öldürenleri temizliyor, ve sonunda da mezarlığı ziyaret edip (Cemetery Drive) sevdiğine tek bir cümle söylüyor, o da zaten "Sana hiçbir zaman ne iş yaptığımı söylemedim." (I Never Told You What I Do for a Living) Bu ne tamamen kabul edildi, ne de tamamen reddedildi. Sözleri cümle cümle inceledikten sonra bana ve en az benim kadar işsiz çevreme son derece mantıklı da gelse, Three Cheers....'ın konsept albüm olup olmadığı dinleyiciye kalmış bir şey.
Sonuç mu? My Chemical Romance, bir sonraki albümünde Three Cheers'dan alıntı yaparcasına iki şarkı yaptı (I Disappear ve The Sharpest Lives) ve albüme ismini veren şarkının da (Welcome to the Black Parade) bir nev-i Thank You for the Venom 0.2 olduğu söylenebilir.... fakat ne yaparsa yapsın, grup bu albümün büyüsünü yakalayamadığı gibi, giderek pop punka doğru düşmeye devam etti. Uzun lafın kısası, Three Cheers for Sweet Revenge, aynen From First to Last'ın Heroine'i gibi kopuk ve kendine has bir albümdür ve mutlaka dinlenmelidir.
Artılar: Varlığı, bütün olarak.
Eksiler: I'm Not Okay birazcık akışı bozuyor.
Kimlere tavsiye edilir: Bu blogu okuyorsanız, zaten bu albümü ya dinlemişsinizdir, ya ben tavsiye etmişimdir, ya da dinlemek üzeresinizdir. Bu kadarını söylemem sanırım yeter.
My Chemical Romance resmi sitesi: My Chemical Romance
My Chemical Romance myspace:My Chemical Romancespace
Three Cheers for Sweet Revenge albüm kadrosu:
Gerard Way: vokal
Frank Iero: ritm gitar, yardımcı vokal
Ray Toro: lead gitar, yardımcı vokal
Mikey Way: bas
Matt Pelessier: davul
1. Helena
2. Give 'em Hell, Kid
3. To the End
4. You Know What They Do to Guys Like Us in Prison
5. I'm Not Okay (I Promise)
6. The Ghost of You
7. The Jetset Life is Gonna Kill You
8. Interlude
9. Thank You For the Venom
10. Hang 'Em High
11. It's Not a Fashion Statement, It's a Fucking Deathwish
12. Cemetery Drive
13. I Never Told You What I Do for a Living
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder