Şimdi, her şeyden önce, Panic! At the Disco, hiçbir zaman aslında tam anlamıyla emo akımının bir parçası olmadı. Aksine, grup, çeşitli etkileşimleri ile kendisini alternatif rock kategorisine kattı - sadece emo ve türevleri ile gösterdiği benzerlikler (punk rock bazlı alt yapı, sözlerin genel hali, uzun şarkı isimleri, vs.) içerdiği için aynı kategoriye kondu. Normalde pek çok etkileşimi kendi bünyesinde barındıran grup tamamen kendi müziğini icra ediyordu.
Grup, A Fever...'da sağlam bir rock altyapısını, The Dresden Dolls gibi neo-kabarenin hortlattığı bir tür bohem teatrallikle birleştirip, buna endüstriyel ve sirk/kabare etkileşimleri ekliyor. Brendan Urie'nin son derece başarılı, popumsu sözlerine ve orta karar vokaline, Ryan Ross'un yardımcı olduğu klavye, piyano, akordeon gibi enstrümanlar katılıp, buna Brent Wilson'ın basları, Urie ve Ross'un gitarları eklenince ortaya çıkan bileşke gerçek anlamda "alternatif" sıfatını hak ediyor. Evet, zaman zaman fazla pop rock'a kayıyor ve bazen de kendi etkileşimlerini ortaya dökerken fazla aydınlık ve ciddiye alınmama olasılığı yüksek bir müzik çıkıyor ortaya, ama bu negatif değil.
Şimdi, doğruya doğru, Brendan Urie çok iyi bir vokal değil. Canlı performansları tam bir felaket ve albümde de bazen detone olduğu oluyor. Fakat vokal, albümün en merkezi ögesi denebilir - zira söz yüklenmeyen, enstrümental geçişler yok denecek kadar az ve şarkıların genel havasını sözler dengeliyor. Yazılan sözler ise rahatça dilinize dolanabilecek kadar güzel melodilerle birleştiriliyor. Ritm her ne kadar Circa Survive okulundan mezun olarak varlığını çoğunlukla minimal katkı olarak belli etse de, müziğin genel yapısı ritm ve melodiyi son derece güzel dengelemeye imkan verdiğinden çok da önemli değil. Yani kısacası, Spencer Smith, davulda çok bir numaraya sahip değil.
A Fever...'ı bu kadar muhteşem yapan şey teknik üstünlüğü ya da dünyayı değiştirecek müziğinde değil zaten: bu albümü özel yapan şey genel havası. Lying is... ya da Build God, Then We'll Talk gibi daha karanlık anlarını, I Write Sins... ya da I Constantly Thank... gibi daha gizemli anlarla, onları da Camisado, But It's Better... gibi eğlenceli şarkılarla dengeleyen albüm, boş içermiyor. Baştan sona güzel, akılda kalıcı ve sizi gülümsetebilen, hatta rahatça dans ettirebilecek şarkılarla dolu.
Ki bu albümün unutulmasına ve/ya kalkıp Fallout Boy hayran sayısını arttırırken bir kenara atılmasına bu kadar sinir olmama sebep olan şeylerden bir tanesi de bu. Albüm dolu. Hiçbir boş şarkı yok, genel olarak her şarkı dinlediğiniz albümün bir parçası. A Fever You Can't Sweat Out bir albüm, bir albümün olması gereken her şey. Dinleyin derim.
Artılar: Bütünlük, genel hava, basit ama güzel müzik, sözler. Coşku.
Eksiler: Davulun varlığını çok hissettirememesi, Brendan Urie'nin detone olduğu anlar, bir türlü "akranlarının" önüne geçememesi, ardından gelen albümün felaket olması.
Kime tavsiye edilir: Rock ile aşinalığı olan herkes bir kez dinlemeli bu albümü bence.
Panic! At the Disco resmi sitesi:Panic! At the Disco
Panic! At the Disco myspace:Panic!space
A Fever You Can't Sweat Out kadrosu:
Brendan Urie: vokal, ritm gitar, klavye, piyano, synthesizer, akordeon, org, programlama
Ryan Ross: gitar, sözler, klavye, piyano, akordeon, org
Stephen Smith: davul
Brent Wilson: bas
William Broussard: trompet
Heather Stebbins: çello
Samantha Bynes: keman
1. Introduction
2. The Only Difference Between Matrydom and Suicide is Press Coverage
3. London Beckoned Songs About Money Written by Machines
4. Nails for Breakfast, Tacks for Snacks
5. Camisado
6. Time to Dance
7. Lying is the Most Fun a Girl Can Have Without Taking Her Clothes Off
8. Intermission
9. But It's Better If You Do
10. I Write Sins Not Tragedies
11. I Constantly Thank God for Esteban
12. There's A Reason These Tables are Numbered Honey, You Just Haven't Thought of It Yet
13. Build God, Then We'll Talk
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder