Efendim, son zamanlardaki hastalığım olan sludge metal, stoner doom, alternatif metal gibi türlerin pek çok ortak özelliğini barındıran bir topluluk Signo Rojo. Efsanevi bir logoya sahip olmanın yanısıra genellikle brutal ile tok bir ton arası gidip gelen ve hiçbir zaman bilinen anlamda "şakımayan" bir vokal, groove gitarlar, tok baslar, minimal ve tempo tutan davul, uzun pasajlar, stoner tınıları.... sonuçta bunlar sludge metal ve stoner doom'un birleştiği noktalar, ve Signo Rojo tam ikisi arasında yer alıyor.
Signo Rojo bu iki yönü (sert sludge ve daha melodik/atmosferik doom) birarada kullandığı ve efsanevi The Calling haricinde, genelde ayrı parçalar olarak kullanmış. Tabii bu konuda daha öte yorum yapmadan önce söylenmesi gereken bir şey var: ilk klibi çekilecek şarkı olarak seçilmiş olan The Calling'in buna aday olmaması diye bir şey söz konusu değil zaten. Albüm baştan sona çok güzel ve "herhangi bir sludge grubu" yerine Signo Rojo olduğunu rahatça ortaya dökebilen bir müzik var ortada, fakat The Calling şarkısı apayrı bir güzellik. Grubun en karanlık, en sakin, en güzel müziğini birarada ortaya koyduğu bir şarkı. Resmen bu türlerin birleşme noktalarına bu kadar aşık olma sebebim bu şarkıda: muhteşem baslar, atmosferi yükleyen gitarlar, post-rock'a kaçan anlar, efsanevi vokal....
Vokal demişken, Jonas'ın vokal kullanımı bir garip. Zaten sludge ve türevlerinde bilindik anlamda "vokal" yoktur, fakat Promoalbum'deki şarkılarda bazen vokal enstrümanlarla uyum içinde olmak yerine tezat gitmeyi tercih ediyor. Dying Sun'da bu çok belirgin mesela. Jonas bu şarkıda gayet tutturduğu çizgide ve bazen aydınlık tonlarda giden gitarların üzerine inişli-çıkışlı vokal ekliyor - düşünün ki, bütün enstrümanlar kendi çizgisinin çevresinde dolanırken vokal tonları önce yükseliyor, sonra düşüyor, sonra tekrar atağa geçiyor... Tekrar The Calling'e bir an dönersem, bu şarkının da son kısmında vokal müzikle birlikte yükselmek ya da gitmek yerine sürünmeyi ve yavaşça gitmeyi tercih ediyor. Bu tezatı kaldırmadığım yerler oldu (misal Zoroaster bunu çok iyi kullanamaz bence) fakat Promoalbum'de bu bir avantaja dönüşüyor.
Bir başka nokta, albümün hiç seviye düşürmemesi. The Flight of Sleipnir'in albümünde gördüğüm bazı şarkıların aynı seviyeyi yakalayamaması durumu bu albümde yok. Albüm baştan sona gümbür gümbür gidiyor ve şarkıların hepsi ayrı kaliteli. Lashing the Hellespont melodik dengeli, The Beast Beneath groove'dan saf, ağır aheste sludge'a dönüyor, These Machines... inip çıkıyor, The Calling ve Apotheosis grubun doom ve post-rock'a geçtiği nokta, Dying Sun da resmen gizli silah.
Bu noktaya kadar iyi geldik, hiç mi negatif şey yok derseniz, var. Signo Rojo'nun müziğine alışmak kolay değil. Jonas'ın vokal kullanımı ilk başta yeni dinleyeni rahatsız edebilir, sludge/doom arkaplanı olmayanın kavraması zor ve ilk birkaç dinleyişte fazla klişe gelebiliyor kulağa. Biraz detay ve defalarca dinledikten sonra yer etmeye başlayan bir müzik olduğundan, sabır istiyor. Haricinde ise albümün hiçbir eksisi yok ve mükemmelliğin sınırında geziyor.
Artılar: Müzik, etkilenilen türler, ortaya çıkanın güzelliği, vokal tezadı, gitar kullanımı, kalite çizgisini yakalaması, amatör sayılabilecek bir gruba göre efsanevi uyum ve prodüksyon.
Eksiler: Sabır gerektirmesi, detay olması, heme ele gelmemesi, Jonas'ın vokalinin rahatsız edebilme potansiyeli.
Kime tavsiye edilir: Sludge, doom, stoner doom ve benzeri türleri sevenlerin hoşuna gidecektir, haricinde metal arkaplanı olanlar ve yeni şeyler arayanlar da deneyebilir.
Signo Rojo myspace:SignoRojoSwe
Signo Rojo bandcamp:Signo Rojocamp
Promoalbum albüm kadrosu:Jonas: vokal ve bas
Elias: gitar
Hampus: gitar
Pontus: davul
1. Lashing the Hellespont
2. The Beast Beneath
3. These Machines Used to Kill
4. The Calling
5. Dying Sun
6. Apotheosis
(NOT: Grubun isteği üzerine, aşağıda bu yazının İngilizce çevirisi yer almaktadır. as per the band's (Signo Rojo's) request, an English translation of this entry is below.)
Signo Rojo is an alternative/sludge metal band who are quite new to the scene and brave enough to distribute their first album of six songs for free (given that you agree to e-mail a friend or a blog to spread the word about them.) After their debut, aptly-titled “Promoalbum” in the early times of 2011, they are now preparing for their second (or, depending on how you look at it, first) effort.
Now, Signo Rojo is a band that possesses the many commonalities of all my latest favourites, that is to say, belonging to alternative (experimental) metal, sludge metal and stoner doom. On top of having an awesome logo, they have a vocal style that is neither full-on brutal nor “singing” in any conventional sense, groove in guitars, full bass, minimalistic and usually rhythm-inducing drums, drawn-out passages, a stoner feel in between…. These are convergence points for stoner doom and sludge metal, and Signo Rojo is somewhere in between themselves.
However, Signo Rojo employs these two influences (harsh sludge and the more melodic/atmospheric doom influences) in separate passages rather than a whole, with the notable exception of The Calling. Apropos, before we move on any further, one thing must be said: The Calling was also the first song to have a video, and that wasn’t a coincidence at all. In fact, I’d go so far as to say it was impossible to do any other track. The album is beautiful start to finish and the music itself can stand a testament to the fact that this isn’t your “run-of-the-mill sludge band” but Signo Rojo period, but The Calling is simply out of this world. It is the most tranquil, the darkest and most beautiful music the band has to offer in one incredible track. I mean, this song basically has all the reasons I love about the aforementioned genres in one track: incredible bass, guitars that load on the atmosphere, little post-rock moments, legendary vocals…
Speaking of vocals, Jonas’ use of vocals is peculiar. I mean, there really isn’t “vocals” in the conventional sense in sludge or its derivatives, but vocals in Promoalbum prefer to go in contrast with the instrumentalization rather than in harmony with it. This is, for instance, most obvious in Dying Sun. Jonas adds vocals that rise and fall in tone to the harmonious instruments that follow on around a base line, catching light tones and grooving along – think about it, while the instruments are on a set track, the vocals soar, then fall, then soar again…. If I might return to The Calling for a moment, it is clear that in the latter part of the song, the vocals prefer to drag the ground rather than rise with the rest of the music. There has been instances wherein I didn’t like such a contrast (like, I don’t think Zoroaster uses it well) but in Promoalbum, such vocalization is an advantage. It creates part of the distinctive Signo Rojo sound.
Another point is that the album never goes below its own standards. That which I found in The Flight of Sleipnir’s album (Lore), that some songs weren’t as good as others, is never the case for this band. The album churns onwards from start to finish, and each song is a different testament to quality. Lashing the Hellespont is melodic and balanced, The Beast Beneath goes from groove to pure, slow sludge, These Machines… rises and falls, The Calling and Apotheosis are moments where the band employs post-rock and doom together, and Dying Sun is a wild card.
We came this far, so, if you wanna know if there are any negatives, yeah, there are. Signo Rojo’s music takes some getting used to. Jonas’ vocals may throw off a few new listeners, the music requires a familiarity with sludge/doom, and it may sound clichéd in the first few listens. Since it requires attention to detail and only starts to come out as what it is after a few listens, it’s safe to say the album requires patience. However, other than these, the album has no negatives, it’s just borderline perfect.
Ups: Music in general, the genres incorporated, the beauty of the end result, vocal contrasts, use of guitar, a standard of quality observed consistently, legendary harmony and production for a band that isn’t yet professional in a business sense.
Downs: Requires patience, it’s devils are in it’s details, it’s not easily accessible and the potential for Jonas’ vocals to throw off some listeners.
Recommended to: Anyone who likes sludge, doom, stoner doom and likewise genres will like it; other than that, those from a metal background and those looking for new things should have a look.
(Refer to the legend above for assorted band information and basic linkage.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder