Benim bu topluluktan, Johnny Hollow fikir babası Vincent Marcone isminin, ilk Jakalope albümünün kapağını hazırlaması sayesinde haberim oldu. Neyse, kısa keselim, sonuçta Jakalope iki albüm çıkarttı (2004 tarihli It Dreams ve 2006 tarihli Born 4) ve Katie B akabinde gruptan ayrıldı. Ogilvie'nin 2008'i "'lope'un Yılı" ilan etmesine rağmen, yeni albüm bir türlü gelemedi derken 2010'da, sessiz sedasız, iki single ile (AKA Cupcake ve Witness) yeni albüm, Things that Go Jump in the Night, çıktı.
Albümde ilk dikkati çeken şey, müziğin kendisi. Ogilvie yine yapacağını yapmış diyorum: electropopun en rafine, en güzel ve zaman zaman en "endüstriyel" halini görüyoruz albümde. Evet, albümün çok rock anları var (A.K.A. Cupcake, Delicious ve No Shame başta olmak üzere) fakat albüm genel bir pop müziğine sahip. Bu kesinlikle kötü bir şey değil, aksine, albümde ortaya dökülmekten korkulmayan bir karanlık yön olduğu yadsınamaz bir gerçek.
Şimdi, önce buradan başlayalım. Piyano ballad'ı Baby Blue, endüstriyel şarkı Combine, efsanevi endüstriyel pop-rock şarkısı Delicious albümün en karanlık anlarını oluşturuyorlar. Hatta Baby Blue tam bir felaket, en mutlu gününüzü zehir edebilecek kadar yoğun bir hüzne sahip. Delicious da, yoğun ve insanı rahat bırakmayan bir atmosfer sahibi, ve üstelik bunu rock ile birleştirince güzel, sürükleyici bir şarkı yaratıyor. Bu karanlıktan nasibini bir genel sinsilik ve gizli kapaklı işler çeviren havasıyla alan bir diğer şarkı da I Wanna. Şarkı gizemli havasıyla öne çıkıyor ve rahatça sıyrılıyor albümün geri kalanından.
Peki, her şeyi geçtik, vokal ağırlıklı bir müzikte Crystal Leigh'in vokali nasıl? Çok ama çok güzel, o derece ki, "Katie B kimmiş?" dedirtmeyi rahatça başarıyor. Yumuşak tonlar olsun, daha yüksek bağırmalar ve yeri geldiğinde çığlık sınırlarında gezinmek olsun,
Bir yarı-olumsuz yan, albümdeki bazı şarkıların önceki Jakalope albümlerine ya da diğer toplulukların tarzlarına fazla yakın geçmesi diyebilirim. Misal, Stormy bir Pzychobitch anı, Combine fazlasıyla Cindergarden, Delicious bir nevi Lacuna Coil havalı (In a Reverie/Half Life dönemi Lacuna Coil düşünün....) fakat bunlar belki de endüstriyel müziğin (bilhassa popun) sınırlarından kaynaklanan benzerlikler de olabilir, dolayısıyla sadece "yarı-olumsuz" diyorum. Grubun kendine referansı olarak da göstereceğim şarkı aslında Dusk 'Till Dawn ama o kadar başarılı bir açış şarkısı ki, laf edesim gelmiyor resmen.
A evet, albümün son iki şarkısı berbat. Magnolia tam bir gospel/soul şarkısı ve endüstriyel rock albümünde ne alaka dedirtecek kadar göze batar vaziyette. Zeromancer albümünde reggae bulmak gibi bir şey. Last Song Tonight ise bir başka kötü yan: şarkı güzel, sadece bu albümde yeri yok. Jakalope dinlediğinizden eminken birden progresif rock'tan bozma bir şeye evrilmesi güzel değil, saçma kalıyor. Dream Theater Nickelback ve Evanescence özentiliği yapınca (evet, yapıyorlar) ne kadar eğreti duruyorsa, burada da o kadar gereksiz.
Peki, sonuç? Valla, vokali olan hatunun çevresinde inşa edilen bir grup, mevzubahis insan grubu bırakınca ayakta kalamaz genellikle - Jakalope ayakta kalmayı başarmamış, aynı zamanda ileri doğru bir de adım atmış durumda. Albümü herkese tavsiye ederim...
Artılar: Crystal Leigh'in sesi, David Ogilvie'nin müziği, elektropopun banallığından uzak olması, birbirinden güzel şarkılar.
Eksiler: Son iki şarkı, bazen tanıdıklığın sağa sola yayılması, son iki şarkı!
Kime tavsiye edilir: Herkese!
Jakalope resmi sitesi: Jakalope
Jakalope myspace: Lopespace
Things that Go Jump in the Night albüm kadrosu:
Crysal Leigh: vokal
David Ogilvie: vokal
David Ogilvie ve tayfası (çok fazla isim mevcut): Müzik
1. Dusk 'Till Dawn
2. Witness
3. Delicious
4. A.K.A. Cupcake
5. Baby Blue
6. Regenerate
7. No Shame
8. Stormy
9. Combine
10. I Wanna
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder