Şimdi her şeyden önce tür karmaşasını ortadan kaldıralım: Encyclopedia Metallum'un tanımı ile, The Flight of Sleipnir "stoner/doom/folk metal" icra ediyor. Bu son derece doğru bir tanım, fakat bu etkilerine hafiften black metal etkisinin, bilhassa brutale dönüşebilen vokal ile katıldığını söylemek mümkün. Uzun lafın kısası, müzik hayli kendine has.
Albüm, akustik anlarında folk ögelerini daha çok öne çıkartsa da, çoğunlukla sitar'lı gaydalı folk yerine genel bir "folk havası"nı tercih ediyor. Distortion atılan riff'lerin bile bir oynaklığı, bir eğlence havası taşıdığı ve akustik gitarlı geçişlerin zaten buram buram folk koktuğu bir albümden bahsediyoruz, fakat folk olacağım ben diye kastığı söylenemez. Tabii bunun albüme tat katmasının da ardında, folk metal klişelerinden neredeyse tamamen bağımsız olup Opeth'inki gibi bir hava yakalama başarısına imza atmış olmaları var diyebiliriz.
Lore hakkında söylenebilecek bir diğer şey ise inişli-çıkışlı olması. Benzer bir durum son zaman gözdelerimden Dark Castle'ın Spirited Migration'ında da geçerli idi, burada da geçerli. Akustik parçalarını daha metale kayan, daha sert anlarıyla dengeleyen bir albüm Lore. Bunun en iyi örneği, daha ikinci şarkı olan Of Words and Ravens: akustik açılan şarkı, arkaplandan geliyormuşçasına ilerleyen vokallerle devam edip, daha sonradan sertleşiyor, vokal brutal hale geliyor ve albümün genel yapısını yansıtırcasına inişli-çıkışlı, değişken ama rahatça yakalanabilen bir şarkı.
Albümün her adımda, her inişte ve her çıkışta sabit olarak sahip olduğu şey ise atmosfer. Cidden, son zamandaki stoner açılımımda bulduğum en başarılı öge olarak bunu rahatlıkla gösterebilirim: albüm atmosfer yüklü. Puslu sonbahar günlerinde uzanan çorak, uçsuz bucaksız ve çıplak arazileri, gri gökyüzünü, yalnızlığı ve boşluğu çağrıştırıyor. Tamam, belki bunu Agalloch'un insanı resmen depresyona sokan derinliği ile yapmıyor, fakat bu kötü bir şey değil: aksine, The Flight of Sleipnir insanı rahatça, yavaş yavaş iteliyor çağrıştırdığı manzaralara. Kaldı ki, çoğunlukla, rahatlama anlarının yanında albüm ya cayır cayır yanıyor, ya da karanlık, ağır havalı.
Bir de şunu söylemekten kendimi alamayacağım: Fenrisulfr şarkısı diğer şarkıları rahatça gölgede bırakabilecek kadar güzel. Albümde pek çok güzel an var, ve asla sıkılmıyorsunuz, kesinlikle, fakat Fenrisulfr diğer şarkılardan çok daha rahatça sıyrılıyor ve varlığı çok daha belirgin. Gelecekte incelemeyi planladığım Sights&Sounds'un Monolith albümünde de böyle bir problem vardı: albümün ilk iki şarkısı, diğer şarkıları daha ilk dinleyişte belli olacak kadar gölgede bırakıyordu. Fenrisulfr da böyle bir şarkı, o kadar ki, resmen sonrasında gelenleri gölgesinde ezip bırakıyor. Hayır, albümün o noktadan sonrası kötü değil, aksine güzel şarkılar var (Black Swans gibi) ama Fenrisulfr resmen "adamlar boş vaktinde yazmış" dedirtiyor.
Bundan aynı zamanda muzdarip bırakan bazı diğer şarkılar var, ki, albümün bir problemi bütün şarkıların aynı vuruculuğa sahip olmaması. Legends, Fenrisulfr, Black Swans, No Man Will Spare Another, Let Us Drink Till We Die albümü son derece rahatça götüren şarkılar, ve bazen bu kötü bir şey, zira albüm bazen kendi içindeki bir standardı yakalayamıyor ya da yakalanmakta zorlanıyor. İki adet de (zaten enstrümentale ve akustiğe çoğunlukla dayanmayan bana iyice dayanılmaz gelen) enstrümental akustik "geçiş şarkısı" olunca albüm, son derece güzel olmasının yanında, en azından benim gözümde puan kaybediyor.
Uzun lafın kısası, Lore'u, bu yazıda bahsi geçen türler ile haşır neşir olanlara öneririm. Hele Metal Hammer ve reklam gazına gelip Fen falan dinleyip sevdiyseniz, mutlaka bir uğrayın derim. Kusurlarıyla güzel bir albüm Lore ve dinlenmeden geçilmemeli.
Artılar: Kendine özgülük, stoner tonları, atmosfer, yumuşak-sert geçişleri ve uyum.
Eksiler: Araya serpiştirilmiş zayıf şarkılar.
Kime tavsiye edilir:Metalci, folk metalci, stoner rock ve benzeri türleri dinleyenlere ve Agalloch hayranlarına.
The Flight of Sleipnir resmi sitesi: The Flight of Sleipnir
The Flight of Sleipnir myspace: Sleipnirspace
Lore albüm kadrosu:David Csicsely: vokal, davul, gitar
Clayton Cushman: gitar, vokal, bas, klavye
1. Legends
2. Of Words and Ravens
3. Asgardreid
4. Fenrisulfr
5. The End Begun
6. Black Swans
7. No Man Will Spare Another
8. Winter Nocturne
9. Let Us Drink Till We Die
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder