Normal şartlar altında Futures End sanki öyleymiş gibi gözüküyor: benim için, Zero Hour vokali Fred Marshall'ın yan projesinden başka bir şey değil şu anda. Fakat yan proje diyip geçmemek lazım, sonuçta Transatlantic de bir grup progresif müzik demirbaşının yan projesiydi. Şu anda grubun üyeleri arasında Steve DiGiorgio (Sadus, Death, Testament), Marc Pattison, Christian Wentz ve John Allen (Sadus) var.
Adetim olmadığı üzere albümün negatiflerinden başlayacağım. Progresif metal bazen çok yenilikçi olabildiği gibi bazen de son derece zor ilerleyen, bir yere gitmeyen ve kalıpları tekrarlayan bir müzik oluyor. Şimdi albüm bundan bağımsız genellikle, fakat birkaç noktada da bu engele takılıyor: artık yirmi küsür senedir varolan bir müziği icra etmenin götürüsü diyebiliriz buna. Bazen çok fazla Dream Theater ve/ya Redemption havası sezinliyoruz, bazen ise (belki de Marhsall'ın ayrıksı sesinden dolayı) resmen Zero Hour dinler gibiyiz.
İkinci bir sorun, birkaç noktada Jon Allen'ın bir türlü kendini kasmayı bırakmaması. Kardeşim, bak, bazen koyuverip sadece twin pedal giderken üst tarafa basit takılman yeterlidir, gereken havayı ve coşkuyu gayet verir. Ama hayır - bu adam, müziğe ritm veren ve onu zaman zaman hızlandırıp zaman zaman yavaşlatan bir rol oynamak yerine her adımında müziği arkadan ittirme ihtiyacı hissetmiş. Dolayısıyla bazen sadece basit, bilidnik bir-iki numaraya başvurmadığı için pek de iyi çalmış olamıyor (ilginç, bence de.)
Son şikayet, ondan sonra bu albümün neden çok güzel olduğuna geleceğim: albümün coşku çan eğrisi çok garip. İlk iki şarkı çok da esprisi olmayan şarkılar. Güzeller, her şey yerli yerinde, sadece yeni bir şey sunmuyor. Herhangi bir grubu dinliyor havası verebiliyor - fakat üçüncü şarkıya gelince tokat atar gibi birden albüm coşuyor ve alıp başını gidiyor. Gerek Pattinson ve Wentz'in armoni yapıp deliler gibi solo atmaları olsun, gerek DiGiorgio'nun basını en sert anlarda bile öne çıkartabilmesi, gerek Wentz'in klavyeyle eklediği atmosferler ve dinamik geçişler.... ya da birden karşınıza çıkıveren power balladı (hangi şarkı söylemeyeceğim, sürpriz olsun) ve bunu da muhteşem kotarmaları, albüm uçuyor resmen.
Progresifçilerin sevilmeme sebeplerinden biridir aslında albümlerde enstrüman cambazlığı yapılması. Futures End, şükür ki, teknik olacağım diye duyguyu ya da herhangi başka bir şeyi feda etmiyor. Tamam, bazen çok kopuk geçişler var (onlar da yeni nesil Dream Theater ya da Spastic Ink anları zaten) fakat genelde şarkılar bir akışa sahip. Albüm sıkmamayı başarıyor ve her yeni enstrüman cambazlığını büyük bir uyumla destekliyor. Heriflerin yarattığı "groove" efsanevi seviyelerde: hatta, dayanamayıp dans ettiriyor (progresif metale ne kadar dans edilirse artık) bazı noktalarda.
Albüm aynı zamanda güzel de bir hikaye içeriyor. Savaştan dönen ve hayata karşı öfkesini çevresine ve kendi içine kusan bir askerin kendisiyle barışmasını ve kendi elleriyle parçaladığı hayatını geri kazanmasını anlatıyor. Albümün kartonetinde ise bunu destekleyen bir kısa hikaye bulunmakta, ve şarkılar arasında zaman zaman ses efektleri ile bu destekleniyor. Fred Marshall'ın insan çevresinde dönen konseptlerde harikalar yarattığını zaten Zero Hour'un "A Fragile Mind"ından bilenler için bu bir sürpriz değil: adam çok iyi noktalara dokunduruyor. Sonuçta hikaye ve verilişi birazcık klişe olabilir, ama bu, klişenin kötü olmadığı anlardan birisi.
Uzun lafın kısası, Memoirs of a Broken Man, mükemmel bir albüm olmayabilir, fakat progresif metal ve/ya genel olarak metal sevenlerin arşivinde mutlaka bulunmalıdır bence.... tabii arşiv yapan kaldıysa.
Artılar: Fred Marshall, cayır cayır bir albüm olması, konseptin güzelliği, teknik hakimiyeti ortaya dökeceğiz derken lüzumsuz şova dönmekten kaçınması.
Eksileri: Yine de öyle aman aman efsanevi bir albüm olmaması.
Kime tavsiye edilir: Progresif metalcilere.
Futures End resmi sitesi:http://futuresendmusic.com/
Futures End myspace: http://futuresendmusic.com/
Memoirs of a Broken Man albüm kadrosu:
Fred Marshall: vokal
Marc Pattison: lead gitar, piyano programlaması
Christia Wentz: Lead gitar, piyano ve klavye
Steve Digiorgio: bas
Jon Allen: Davul
1. Relentless Chaos
2. Inner Self
3. Endless Journey
4. Your Decay
5. Beyond Despair
6. Share the Blame
7. Forsaken
8. Stand to Fall
9. Terrors of War
10. Remembering Tomorrow
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder