Atreyu - A Death-Grip on Yesterday

Nostalji zamanı. Benim bayağı bir vaktim ilginç pek çok grubun içinde geçti - ki, Circa Survive, From First to Last, My Chemical Romance, I Am Ghost bana o dönemden kalan isimlerdir. Çok fazla dokunmadığım ama tek bir şarkısı (Ex's and Oh's) sebebiye uzun süre yanımda gezdirdiğim albüm ise Atreyu'nun A Death-Grip on Yesterday'idir. Esasen o zamanlar neden geri kalanından hoşlanmamışm, şu anda bakınca görmekte zorlanıyorum diyebilirim.

Hayır, o değil, bunca zaman sonra es kaza post-hardcore'a sardırma olasılığımı sevemiyorum, bilhassa zamanında set çektikten sonra, ama belli de olmaz.

2006'da çıkan albüm, o zamanlar Alexisonfire, Every Time I Die, A Change of Pace, Silverstein gibi isimlerle anılan post-hardcore akımının temsilci albümlerinden sayılabilir. Post-hardcore, daha sonra pek çok -core uzantılı türe baz teşkil edecek özelliklere sahip: scream vokaller, genellikle teknik sayılabilecek davullar, şarkının yapısına entegre edilmiş breakdown'lar ve genel olarak buram buram metalcore kokan riff'ler, eşlik eden bas ve alternatif olarak nakaratlarda daha temiz vokal, basitçe türü anlatıyor. Genellikle de grup üyeleri temiz çocuklardır; sert takılırlar, evet, ama temizdirler. Ha, aklımdayken, albümde birkaç tane ve çıktığında dinlemesi son derece zevkli solo mevcuttur.

Gelelim albüme. A Death-Grip on Yesterday yarım saat küsürde içeriği doldurup taşırabilen ve, aslına bakılırsa, bu içeriği çok rahatça verebilen bir albüm. Ki zaten, daha önce sadece Black Spiders'da gördüğüm bir "bodoslama girişe" sahip. Creature, hiç oyalamadan direkt giriyor ve gümbür gümbür gidiyor sonuna dek ve, daha ilk şarkıdan grubun tarzını ortaya koyabilen bir giriş. "Ya olduğun, ya da olmaya çalıştığın kişisindir" diye giren nakarat son derece rahat akla (ve ağza) yerleşiyor ve şarkı mükemmel. Ki albüm genelinde hızlı, sert, nakaratında rahatlatan ama haricinde gümbür gümbür giden şarkılardan oluşuyor.

Buna bir-iki istisna var: The Theft daha yavaş ve daha balladımsı bir şarkı - balladımsı diyorum zira albümde "akustik" sözcüğüne tekabül edecek hiçbir şey yok. Bir diğer istisna, rahatça albümden favori şarkılarım arasında olan Ex's and Oh's, zira birazcık single olduğunu belli eden, dolayısıyla albümün genelinden farklı ama yine de albümde eğreti durmayan bir şarkı. Üçüncü istisna ise We Stand Up ki o da zaten post-hardcore marşı niteliğinde ve son derece gaz bir şarkı.

Tabii ki albümün bu tip ufak dalgalanmaları, akışının mükemmel olmasına katkıda bulunuyor, zira hiçbir şarkı bütünlüğü bozmuyor. Albüm baştan sona gümbür gümbür post-hardcore ve bunu kendisi unutmamakla beraber, dinleyiciye de unutturmuyor. Tabii ki albümün geneli aynı tip şarkılardan oluşsa çekilmez olurdu. Şöyle ki, şarkıların genel yapıları sabit sayılabilecek de olsa (breakdown'udur, solosudur....) esas birbirlerinden ayrıldıkları nokta nakaratları oluyor. Misal, Our Sick Story (Thus Far)'ın kendisi son derece ağır bir şarkıyken nakaratı duygu yüklü. Bunu bir tür sürerlilik hissini de vererek başarabiliyor olması da zaten albümün kalitesinin yüksek olduğunu göstermekte.

Sonuç mu? Bu saatten sonra beni post-hardcore'cuya çevirebilecek bir albüm.

Artılar: Genel olarak her şey.
Eksiler: Post-hardcore bilmeyenin alışması zaman alabilir, bir de The Theft albümün akışını bozuyor.
Kimlere tavsiye edilir: "Neymiş bu Atreyu?" diyenlere (zira post-hardcore sevenler zaten albümü biliyordur.)

Atreyu myspace: Atreyuspace

A Death-Grip on Yesterday albüm kadrosu:
Alex Varkatzas: lead vokal, sözler
Dan Jacobs: lead ve ritm gitar
Travis Miguel: ritm ve lead gitar
Marc McKnight: bas, yardımcı vokal
Brandon Saller: davul, vokal (cidden), perküsyon


1. Creatures
2. Shameful
3. Our Sick Story (Thus Far!)
4. The Theft
5. We Stand Up
6. Ex's and Oh's
7. Your Private War
8. My Fork in the Road (Your Knife in My Back)
9. Untitled Finale