Schoolyard Heroes - Abominations

Horror punk normalde pek sevmem, zira Glenn Danzig The Misfits'i kurup bıraktığından beridir bir arpa boyu yol gittiği söylenemez. Aynı yapı, aynı tipler, hep "The Bişeys" şeklinde grup isimleri, aynı müzik.... fakat. Arada sırada bu türün içine girip de, okyanusunda boğulmak yerine rahatça kendini kurtarabilen gruplar da çıkıyor. Schoolyard Heroes böyle bir gruptu, ve grubun "magnum opus"u olarak nitelendirebileceğim Abominations'ı henüz incelemediğim bugün aklıma geldi. Evet, son zamanda keşfettiğim gırla grubun arasından arşivime kattığım pek çok diğer şeyi de tekrar dinleyip kendime hatırlatma ihtiyacı hissediyorum.

Tür olarak Schoolyard Heroes'u bir sınıfa sokmak zor. Horror punk, shock rock gibi türleri, sağlam bir metal ve hardcore sosuna bulayıp, üzerine de Grindhouse sineması gibi ucuz, paçoz korku filmlerini hatırlatan sözler ve klavyeler ekliyorlar. Ortaya çıkan müzik son derece eğlenceli, son derece vahşi ve son derece güzel.

Her şeyden önce sözler dikkati çekiyor. Bazen sosyal yoruma kadar varsa da, (Plastic Surgery Hall of Fame) genellikle korku (Cemetery Girls) ya da gayet düzgün bir vokalle verilen vahşet hikayeleri (Dude, Where's My Skin?) var. Sonuçta shock/horror türlerinin ortak yönü bu tip bir "şok değeri"dir, okuduğunuzda "Bu ne ya!?" dedirtecek sözler ve/ya sunum gibi şeylerle sizi bağlarlar. Hani bazen aslında rezil kepaze olacak kadar vahşi bir eserden hastalıklı bir zevk alırsınız ya? Schoolyard Heroes onun crossover punk hali.

Grubun en büyük kuvveti, zaten bu şok ögesinin ötesine geçip, onu sağlam ötesi bir de müzikle desteklemek. Ve müzik mükemmel. Hardcore punk, metal, post-hardcore, bu türler biraraya geldiğinde oluşabilecek her türlü şeyi bir adım öteye götürmüş ve son derece hoş. Albümün bir diğer güzelliği, bütün bu etkileşimleri bilmeyen birisini bile son derece rahat bir şekilde içine çekebiliyor olmasında yatıyor: evet, bu atlasta pek çok kez bahsi geçtiği gibi, rahat bir albüm Abominations. Birazcık kara mizah duygunuz varsa hele, bu albümün zaten kalbinizde bir taht inşa etmemesi için sebep yok.

Kaldı ki, albüm sürekli vahşet-dehşet değil, ya da daha doğrusu, bunu ortaya koyarken bodos ve başka hiçbir şey bilmez bir şekilde (i.e. Cannibal Corpse ne kadar gore-grind grubu varsa....) yapmıyor. Hatta, zaman zaman, albümün coşkusunun duygusal anlara gittiğini söylemek mümkün: The Last Man on Earth, misal, bir ballad ve son derece dingin. Albümün geri kalanında da, zor alışılan ya da tekrar tekrar dinledikçe yerleşen şarkı yok, bir-iki dinleyişte taşlar yerine oturuyor ve rahatça müziğe kendinizi bırakabiliyorsunuz.

Aslında Schoolyard Heroes'un dağılmış olmasının bu albüme kattığı değerin ötesinde, bu albümün 2000'lerde çıkmış en özgün eserler arasında olması da etkili. Sonuçta müziğin "ilerici" takılanlarının bile çeşitli formüllere saplanıp kaldığı bir piyasada, burnunun dikine gitme cesaretini gösterebilmiş bir topluluk Schoolyard Heroes. Ha, tabii ki ne oldu: vokalimiz Ryann Donnely gidip pop müzik şirketi kurdu, ve diğer üyeler de ayrıldılar.

Uzun lafın kısası, rock/metal seviyorsanız bulun bu albümü.

Artılar: Her şey.
Eksiler: Grubun son albümü olması.
Kime tavsiye edilir: Yazıda adı geçen türlere ilgisi olan, ya da her an böyle bir ilgiye sahip olabilecek olan herkese.

Schoolyard Heroes resmi sitesi:Schoolyard Heroes
Schoolyard Heroes myspace: Schoolyardspace

Abominations albüm kadrosu:Ryann Donnely: vokal
Jonah Bergman: Bas, vokal
Steve Bonnell: gitar
Brian Turner: davul



1. Dude, Where's My Skin?
2. Plastic Surgery Hall of Fame
3. Cemetery Girls
4. Violence is All the Rage
5. Children of the Night
6. The Last Man on Earth
7. Razorblade Kisses
8. Sometimes They Come Back
9. Beautiful Woman Hunter
10. All the Pretty Corpses
11. Screaming "Theater" in a Crowded Fire