Şimdi, bu albümü tanımlamak imkansız, zira müziği hangi kategoriye sokarsak sokalım, albüm etkileşim belirtmesini bile imkansızlaştıracak kadar kendine has. Birkaç ortak noktayı belirtebilirim ancak ki, bunlar: Jonas Renkse'nin imkansız derecede güzel sözleri ve yumuşak ama her adımda kalbi kırık çıkan vokali; Daniel Liljevist'in sevdiğim davulları ve Anders Nyström'ün rahatça tanınabilecek gitar tonu. Bazen, death günlerinden kalma sertliğe erişen gitarlar hakkında ne söylesem boş, zira Frederik Norman ile Nyström'ün uyumu tartışılmaz derecede güzel.
Müziğin bir başka ilginç özelliği de şöyle tanımlanabilir: hani normalde müziğin bütününü algılamanıza izin veren o boş nokta vardır ya? Hani oraya yerleşebilirseniz, davuluyla, gitarıyla, basıyla, vokaliyle, her şeyiyle, müziğin ruhunu duyarsınız? Last Fair Deal... rahatlıkla sizi oraya yerleştiriyor ve asla bırakmıyor. Albümün prodüksyon dengesi o kadar güzel oturtulmuş ve o kadar iyi ayarlanmış ki, zaten her enstrümanı ayrı ayrı, rahatça ve kolayca duyabiliyorsunuz ki, sırtını "atmosfer" kavramına dayamış bir albümde bu çok büyük bir artı.
Last Fair Deal... için aslında "konsept albüm" yakıştırması yapmak çok da abes kaçmayacaktır, zira, albümün her şarkısı ayrı bir hikaye anlatıyor. Tonight's Music'teki "erkek erkeğe felekten bir gece çalarken depresyonun dibine vurmak"tan tutun da, Passing Bird'deki "rastgele bir karşılaşma"ya kadar pek çok hikaye mevcut ve müzik de, her şeyin ötesinde, resmen sinematik bir ruh sergileyerek sizi bu hikayelerin geçtiği mekanlara rahatça taşıyor. Fakat neredeyse her şarkıya bir hüzün (Passing Bird, We Must Bury You), bazılarına ise düpedüz karanlık hakim (Chrome, Sweet Nurse).
Albümün bir diğer güçlü yanı ise yazılan sözler, ve bunların zaten yeterince sinematik sayılabilecek müziği desteklemesi. Renkse'nin yazdığı en iyi sözlerin örnekleri Last Fair Deal...'da mevcut. Ve, mesela, Chrome şarkısında "Duvarımda birazcık gevşek bir ayna duruyor" dediğinde, aynanın yüzeyindeki çatlak kafanızda canlanıveriyor, ve bu tip ufak imgelemler ve neredeyse fark edilmeyen enstrüman numaraları ile aslında albümün hikayelerinin geçtiği dünyayı çevrenizde yaratıyorlar. Kaldı ki bu tip bir atmosferi şu ana kadar hiçbir albümde bu kadar bariz, bu kadar ön planda ve bu kadar belirli görmediğimi/duymadığımı söylemem abartı olmaz. Şarkıların hepsi, içeriği üzerine kurulan nokta atışlarından oluşacak kadar belirli ve hayal gücünüze bıraktığı ufak detaylar dahi yaratılan bütünden kopamayacak kadar odaklı.
Bu albümü mükemmel yapan bir diğer özellik ise akışı. Baştan sona, her iniş ve çıkış, sizi tek bir noktaya, hikayeleri anlatanın/yaşayanın her şeyi bırakıp kendini yola vurduğu Don't Tell A Soul'a doğru götürüyor. Bütün bir albüm boyunca hüzünden boşluğa, oradan depresyona, oradan da geceye koşturduktan sonra birden öğlen sıcağında asfalta vuruyorsunuz kendinizi ve, Renkse de, eğer gittiği yeri biliyorsanız, kimseye söylememenizi salık veriyor. İşin sonunda hayatındaki çeşitli sorunlardan bir türlü yakasını kurtaramamış ve çözümü kaçmakta bulmuş bir adamın hikayesinin son bölümü ile albüm bitiyor.
Sonuç mu? Bu albümü kaçırmanız büyük yazıktır, günahtır. Bu albüm mutlaka elinizde bulunmalı, ve bu albümü mutlaka ama mutlaka dinlemelisiniz.
Artılar: Her şey!
Eksiler: Yok.
Kimlere tavsiye edilir: Biraz rock/metal bilen ve duygusallıktan kaçınmayan herkese.
Katatonia resmi sitesi:Katatonia
Katatonia myspace:Katatoniaspace
Last Fair Deal Gone Down albüm kadrosu:
Jonas Renkse: vokal
Anders Nyström: Gitar, mellotron
Frederik Norrman: gitar
Mattias Norrman: bas
Daniel Lijekvst: davul
1. Dispossession
2. Chrome
3. We Must Bury You
4. Teargas
5. I Transpire
6. Tonight's Music
7. Clean Today
8. The Future of Speech
9. Passing Bird
10. Sweet Nurse
11. Don't Tell A Soul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder