Efendim, Agnosis, New York'lu bir "sludge soslu doom" grubu. Nasıl oluyor da oluyor derseniz: doom'un altyapısını (ve bunun getirdiği heavy metal etkileşimini) alıp, üzerine sludge'ın yavaşlığı, ağırlığı (tonluk riff açısından) ve genel havasını ekleyip, arada sırada öne çıkan trash metal ve sludge ile bazen paket halinde gelen death metal etkisiyle birleştiriyorlar. Akoru yerlere kadar düşürülmüş gitarlar, gümbür gümbür ve pis bir bas, garip bir şekilde zil kullanımında çok belirli tercihleri olan bir davulcu, ve gırtlaktan gelen bağırmalar ile brutal vokal arası gidip-gelen bir vokalden bahsediyoruz.
Agnosis'in bu unsurlarla yarattığı şey bayağı hoş bir atmosfer. Karanlık, boğucu, gri ve siyah tonları arasında seyreden, insanın üzerine üzerine gelen bir hava hakim albümün tamamına. Bunu yaratan şeylerden bir tanesi, müziğin son şarkının dört dakikası haricinde asla orta tempodan yukarı çıkmaması. Dolayısıyla müzik ağır ağır, yavaş yavaş basıyor üzerinize ve asılırken boynu kırılmayan kurban gibi hissetiriyor insanı. Eğer cidden kendinizi bir noktada kaybetmek istiyorsanız, albüm bunu çok rahatça sağlıyor diyebiliriz - hakikaten de insanı kendi kıyamet-sonrası dünyasına rahatça sokabiliyor Agnosis. Unholy Lord'un açılışından The End Times'ın son saniyesine kadar bu geçerli.
Grubun diğer başarılı olduğu bir nokta: sololar. Unholy Lord'un ve The End Times'ın sonlarında çok güzel birer solo var. İlki, klavye ile girdiği için şarkının zaten yeterince karanlık havasına bir de gizem ekliyor, ikincisi ise tam bir metal solosu ve son derece rahat aklınıza yerleşebilecek cinsten. Ki, bu noktada, Will Schwartz'ın davul kullanımı da beğendiğimi söylemek istiyorum: pek çok doom/sludge davulcusu (Howl'dan Tim'in haricinde) davulları vurgu yapmak için kullanırken, Will Schwartz daha çok trash metalimsi bir yaklaşıma sahip.
Adı geçmedi diye merak etmeyin ...And Yet We Fight to Win aşağı kalır gibi değil - bütün şarkılar, kendi içlerinde bir bütünlük arz ediyor. Bunun yanında, aynı zamanda, Hecate'nin sahip olduğu (belki üç şarkıdan oluşmasından kaynaklanan) bir de EP bütünlüğü söz konusu. Şarkılar bir bütünü oluşturan bağımsız parçalar olarak da, bütünden asla kopmuyorlar ve bunun albüme kattığı derli topluluk hissi paha biçilemez. Gerçekten de, grubun bu kadar kendilerine ait ve şarkıları kendi içinde kapsayabilen bir müzik yaparken niye dağıldığını anlamak güç - tekrar birleştiklerine sevinmeyi tercih edelim derim ben.
Artılar: Sertliği, doom ve sludge'ı güzel bir şekilde evlendirmesi, insanı boğarken bile huzur verebilen müzik.
Eksiler: bazen çok serte kayabilmesi, türlere alışık olmayanları kesinlikle zorlayacak olması, prodüksyonun orta karar olması.
Kimlere tavsiye edilir: Doom, sludge ve yakın zamanda terim olarak yaymayı düşündüğüm doomsludge'ı seven herkese.
Agnosis resmi sitesi/bandcamp: Agnosiscamp (EP'nin tamamını dinlemeniz mümkün)
Hecate albüm kadrosu:
Austin Lunn: gitar
Andrew Jude: bas
Will Schwartz: davul
1. Unholy Lord
2. ...And Yet We Fight to Win
3. The End Times
NOT: Hayır gariptir, aslında bu kadar boğucu bir albümden sonra bünyem rahatlamak ister diye düşündüğümde, ilginç bir şekilde "Gnosis" isimli bir EP çıkartmış Swamp Witch grubunu istedi bünyem. Ve Swamp Witch'in daha saf sludge stilinin yanında Agnosis resmen neşeli kalıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder