Açıkça söyleyeyim: grupların genelde yaptığı hata, daha karmaşık yapıda ve daha yoğun bir müzik yapayım derken kimliğinden ödün vermesidir. Been Obscene bu hataya düşmemiş. Adamlar önceki albümdeki havayı rahatça yakalayıp, sadece müziklerine normalde de kattıkları etkileşimleri (post-rock, psych rock) daha ön plana çıkartarak farklı yönlere, aynı kişilikle gitmeyi tercih etmişler. Değişen şeyler arasında albümün havasının ilkine göre daha karanlık ve ciddi olması, davulların sadece eşlik etmeyi bırakıp lead alabilir hale gelmiş olması, katman katman dizilen enstrümental geçişlerin artışı, ve ilk albüme göre çok daha vokal eksenli olması.
Bunun en güzel örneği daha ilk şarkı olan Endless Scheme. Dümdüz ve hafif karanlık bir stoner rock şarkısı olarak başlıyor, groove desen yerinde, her şey sakin. Tabii ki şarkı rahat durmuyor ve aynı noktaya doğru dönmeden önce birkaç değişik parçadan geçiyor. Grubun bu albümün diğerine göre daha 'progresif' sayılabilecek yapısını son derece rahatça oturtabilmesi de daha ilk şarkıdan belli - çeşitli parçalar arasındaki geçişler çok güzel ve çok rahat. Progresif müziğin genelde tahmin edilemez ve cart diye geçen yapısını, önceden işaretler vererek ve/ya atmosfer yaratarak ilerletmeyi tercih etmişler.
Bunun bir diğer örneği The Run şarkısında: şarkı sakin başlıyor, fakat coşkuyla bitiyor ve bu da zaten adım adım temponun yükseltimlesiyle oluyor. Efsane bir geçiş tarzı ve kesinlikle kabahat bulamadığım bir ilerleyiş söz konusu.
Albümün genelinde bir diğer güzellik mevcut: sıkmıyor. Aslında şarkıları genellikle ikili gruplar halinde diziyor: Endless Scheme/Snake Charmer, Cut the Rope/Apathy, The Run/Alone hep benzer yapılara ve tınılara sahipler, fakat, bunda bile şarkıları kendi içlerinde ayırarak ve düzgün dizerek
sıkıcı olmaktan kurtuluyorlar. Bunu başarabilmelerindeki bir diğer etken, benim önceki albüm için belirttiğim "solo yok" eksiğini, sadece gitarla değil, bütün enstrümanlarla solo geçişler inşa ederek gidermiş olmaları. Hazır aklımdayken - ilk albümde normal bir performans sergileyen Robert Schoosleitner, favori davulcularım arasında yer almaya aday şu anda - davul çok iyi. Fakat biraz adım adım ilerliyor gibi bir durum söz konusu, önümüzdeki maçlara bakacağız onun için.
Son notum: Apathy şarkısındaki bas nedir be arkadaşım. Bir tane hammer-on akor bu kadar mı güzel verilir.
Artılar: İlerleme olması, şarkıların güzelliği, genel olarak her şey.
Eksiler: Memories in Salvation şarkısı. Kardeşim ne güzel yapmışsınız albümü, neden öncekindeki Ring Ring ya da Freakin' Rabbit gibi bir enstrümental şarkı koymadınız da bunu koydunuz?
Kimlere tavsiye edilir: Post-rock, stoner rock, psych rock ve benzeri şeyler sizi açıyorsa, size. Kalanlar da bir bakabilir.
Been Obscene resmi sitesi: Been Obscene
Been Obscene myspace:Been Obscenespace
Night O'Mine albüm kadrosu:
Thomas Nachtigal: vokal ve gitar
Peter Kreyci: gitar
Philip Zezula: bas
Robert Schoosleitner: davul
1. Endless Scheme
2. Snake Charmer
3. Cut the Rope
4. Apathy
5. Night O'Mine
6. The Run
7. Memories in Salvation
8. Alone
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder