Gelelim grubun aslında üçüncü LP'si olan There is a Hell, Believe Me I've Seen It. There is a Heaven, Let's Keep it Secret'a. Bu noktada albümü "There's a Hell..." diye Metal Hammer usulü kısaltacağımı da bildireyim de sonradan karışmasın.
Şimdi, deathcore ve benzer müzikler birazcık kıttır aslında: teknik soğukluğa sahip, gümbür gümbür (bildiğin tepeden kütük güruhu yuvarlarcasına) gitarlar, kulaklardan gitmeyen twin pedal ataklar (bazen blast beat'ler), heavy distortion aksak riff'ler ve brutal vokallerden oluşur, aşağı yukarı. Şimdi bu noktada, Oli Sykes'ın vokali en büyük farkı yaratıyor, zira adam sanki screamo grubunun vokaline hormon basılmışı gibi bir tarza sahip: tok ve bas tonlara iniyor, ama genelde daha üst tonlarda geziyor.
There is a Hell.... ise aslında çok ilginç bir müziğe sahip. Grup Suicide Season'dan bu yana, iki senecikte, öyle bir olgunlaşmış ki, albüm tokat gibi iniyor. Müzik değişik etkileşimlerden geçmiş, en barizi endüstriyel (Crucify Me'deki geçişlerden Memorial'a kadar) ve önceki albümde sadece bir-iki yerde yarattığı atmosferi bütün albüme yaymış. Sert patlamaları yumuşak anlarıyla uyum içinde giden bir albüm var elimizde: grubun bazen daha yumuşak takılması da duruşundan ödün verdiği anlamına gelmiyor, sadece geliştiğini gösteriyor.
Bu gelişimin en büyük sebebi de Jona Weinhofen. I Killed the Prom Queen ve Bleeding Through gibi post-hardcore gruplarında çalmış olan Weinhofen, albüme klavye ve sample programlaması gibi şeyler getirdiğinden dolayı birden Bring Me the Horizon albümünde ambient geçişler, sample'lanmış kemanlar, sükunetle yüklü pasajlar falan duymaya başlamışız ve bu açıkçası çok güzel - zira bu kadar sert ve belirli, katı kuralları olan müziğe tat katması zordur. Gruplar alışkın değillerdir ve çoğunlukla da yedirmeyi başaramazlar. Bring Me the Horizon da sonuçta grind'a yakın duran "teknik punk" ve deathcore tarzı ile belli bir çizgideydi. Bu çizgiyi bozarken üç adım ileri atmış olmaları zaten albümün lehine işliyor.
Bir diğer etkileşim soft rock. EVET, soft rock. Kalkıp da sonuna kadar brutal takılan elemanların keman, yumuşacık hatun vokal, akustik gitar kullandığını duymak çok güzel. Bunun yapıldığı şarkının adı Don't Go, ve Oli Sykes en yumuşak anda bile o gırtlak yırtan vokalini kullanarak şarkıya ekstra bir duygu katıyor. Gariptir ki, yumuşaktan serte geçerken vokalin oluşturduğu köprü efsanevi. Ki, aslında bunun yanında bazen inceden bir teknik death ve melodik death etkisi de albümde seziliyor.
Ki, grubun bu albümde kazandığı bir şey daha var - "groove" kavramı artık hissedilmeye başlanıyor. Bazen Pantera'nın zaman zaman sahip olduğu kadar güzel groove anlar yaşatıyorlar ve başınızı nazikçe daireler şeklinde ileri-geri oynatırken buluyorsunuz kendinizi. Sonuçta geldikleri nokta ise efsanevi: ne sertliğinden, ne gazından hiçbir şey kaybetmeden rahatça, sanki yıllardır böyleymişçesine değişik yönlere gidebilen, karanlık ve atmosferik bir albüm.
Ha, unutmadan: albümün tek dezavantajı, bir noktada biraz şarkılarını birbirine karıştırabiliyor olması. Alligator Blood ve Visions fazla alışıldık, ya da benim kulağıma öyle geldi. Haricinde yoksa There Is a Hell... kaçırılmaması gereken bir albüm.
Artılar: Enerjisi, Oli Sykes'ın vokali, değişik şeyler denemiş olmaları, daha yoğun hissedilen klavye, Suicide Season'ın bir kopyası olmaması.
Eksiler: Oli Sykes'ın vokali - be adam, Don't Go gibi kemanla giriş yapan bir şarkının en sakin anında bile niye brutal vokal yapıyorsun!?
Kime tavsiye edilir: Türle arası varsa bu grubu zaten bilenlere.
Bring Me the Horizon myspace:http://www.myspace.com/bmth
There is a Hell, Believe Me I've Seen It. There is a Heaven, Let's Keep it Secret albüm kadrosu:
Oli Sykes: lead vokal
Lee Malia: lead gitar
Jona Weinhofen: ritm gitar, klavye, programlama, vokal
Matt Kean: bas
Matt Nichols: davul ve perküsyon
1. Crucify Me
2. Anthem
3. It Never Ends
4. Fuck
5. Don't Go
6. Home Sweet Hole
7. Alligator Blood
8. Visions
9. Blacklist
10. Memorial
11. Blessed With a Curse
12. The Fox and the Wolf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder