Onu bunu boşverip, albüme ve müziğe geçersek.... İsveçli grubun yarattığı müzik ilginç. Alternatif rock olarak geçmesi en mantıklısı olacak bir durum mevcut: ama alternatif rock diyince aklınıza normalde gelen herhangi bir şeye benzemiyor. ASHES dIVIDE'ınkine benzer bir bileşke var: rock altyapısını sabit tutup, kendi istedikleri gibi ufak geçişlerle ve riff/tempo değişiklikleriyle kimliklerini ortaya koyuyorlar. Tarif edilmesi zor bir tür alternatif rock var elimizde, fakat merak etmeyin, başı sonu belli ve alternatif olacağız diye saçmalayan cinsten değil. Ha, albümün sürükleyiciliğine katkıda bulunsun diye olacak, bütün şarkılar son saniyelerinde bir sonraki şarkıya bağlanıyor, dolayısıyla albüm aslında tek bir şarkı gibi.
Tempo albümde büyük bir önem taşıyor, orası kesin. Şarkılar genellikle iki "durum" arasında gidip geliyorlar - şarkının coştuğu anlar ve sakinlediği anlar. Sakinlediği anlarda rock'ın daha yumuşak yönüne yaklaşan (ve zaman zaman electronica'ya da ufak ufak dokunduran) grup, yeri geldiğinde coşmasını ve nabzı yükseltmesini biliyor. Bazen sadece daha hızlı, bazen gerçekten bir aciliyet hissiyle yüklü, bazen de tempoyu bozmadan heyecan katan (evet bunu beceriyorlar) grup, şarkıları sıkıcılıktan uzak tutmayı başarıyor. Buna en çok katkısı bulunan kişiler, istedi mi kendi halinde takılırken birden ağırlığını koyabilen Pontus Leavhn'ın davulları ve Karlsson'un yumuşak tonlardan birden rock'n'roll tonlarına geçiş yapması.
Tempodan bağımsız olarak, albümün genelde buruk bir havası var. Bundan sorumlu olan üçlü Kellerman ile başlıyor: adamın vokalleri her zaman yumuşak, her zaman kayarcasına akan cinsten ve her zaman, HER zaman bir hüzün barındırıyor. Yazdığı sözler de bakınca insanın içini acıtacak cinsten. Karlsson, müziğe yedirdiği klavyeleri ile bu atmosfere katkıda bulunuyor, ve Johansson ile gitarları birleştirdiklerinde ortaya çıkan şey bir tür "yeni garip." Çağrıştırılan duygu doom metal hesabı ağlak takılmak yerine yol/hayat yorgunu bir tür üzüntü - pişmanlıktan ve paso hata yapmaktan yorulmuşluk gibi.
Atmosfer bir yana, grubun enstrüman kullanımı hayli ilginç: şöyle ki, zaman zaman gayet "teknik" diye tabir edilebilecek geçişlere imza atıyorlar. Gitarları bir müziğin uzantısı olarak kullanırken birden normalde progresif müzik dinlerken duyacağınız tip geçişlere giriyorlar (misal An Atlas of Those Our Own) ve bu anlar hiç de azınlıkta değil. Bunun üzerine, grubun arada sırada girdiği ve bariz drum machine'den çıkma geçişler kullanması da apayrı bir eklenti - zaman zaman adamların bunun gibi numaraları nasıl bir rock eksenine oturtup müziği bir bütüne yoğurduğunu merak etmedim değil.
Tiger Lou, şu anda dağılmayı ya da en azından ara vermeyi düşünüyor olabilir, fakat son üç yıl içinde çıkmış en sağlam albümlerden bir tanesine imza attıkları da kesin. Alın, dinleyin, pişman olmayacaksınız.
Artılar: Her şey.
Eksiler: Yok.
Kimlere tavsiye edilir: Alternatif rock, rock seven ve müzik dinleyen herkese.
Tiger Lou resmi sitesi:http://tigerlou.net/index.php
Tiger Lou myspace: http://www.myspace.com/tigerlou
Rasmus Kellerman: vokal/gitar
Pontus Leavhn: davul
Erik Welén: bas
Mathias Johansson: gitar
Johnny Karlsson: klavye/gitar
1. The More You Give
2. The Less You Have to Carry
3. So Demure
4. Trust Falls
5. An Atlas of Those Our Own
6. Odessa
7. Trails of Spit
8. Coalition
9. Crushed by a Crowd
10. A Partial Print
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder