The Dial'ın müziğini tanımak aslında bayağı zor. Birazcık progresif rock, birazcık akustik müzik, atmosferik rock... liste hayli uzar gider, fakat bilinmesi gereken şey şurada: Synchronized, gümbür gümbür giden ve metal olan bir albüm değil. En sert anlarında bile ancak rock olabilen, yumuşak, sakin bir havası var. Zaman zaman neşeli, zaman zaman buruk, bazen de ciddi anlamda hüzünlü olabilen bir müzik var karşımızda, fakat her adımda bir duyguyu barındırıyor benliğinde.
Aslında Gildenlöw'ün neo-klasik/Darkwave grubu Arcana ile haşır neşir oluşundan belli olan bir atmosfer eğilimi var: adamın metal hayranlığını dengeleyen bir folk hayranlığı ve ikisinde de rahatça yaratabildiği bir hüzün var, ve bu hüzün Dial'a akıyor. Pain of Salvation gibi bir noktada intiharlık olmanın kıyısında gezen bir yerden çıkan adamın gerçi ne yapması beklenmeli onu bilmiyorum ama, yarattığı müzik gerçekten de son derece karanlık olabiliyor, onu biliyorum.
E tabii ki Dial hafif art rock'ımsı (kötü anlamda kullanmadığımdan emin olun bu terimi) ilginç müziğini sadece Kristoffer'dan almıyor. Progresif metal çıkışlı Hegt ve van der Meer de onun bu eğilimlerini sonuna kadar destekliyorlar. Her şeyden önce Hegt'in vokal performansı muhteşem. İstedi mi çocuk gibi şakıyor, istedi mi son derece yumuşak ve derin, istedi mi son derece tok söyleyebiliyor. Vokalin gerçekten sadece mırıldanmak ya da melodik konuşmak olmadığını kanıtlarcasına gidiyor; kaldı ki, Gildenlöw ile zaman zaman girdikleri düetler resmen kulaklarınızı okşayacak derecede güzel.
Tabii ki van der Meer'in "tıngır mıngır" olmaktan uzak ve kendi kimliğine sahip akustik gitarları, Gildenlöw'ün envai çeşit çalgıyı (ama özellikle piyano, klavye ve benzerlerini) çalması ile birleşince de vokallerinden aşağı kalmıyorlar. Ortaya çıkan müzik bu üçlünün gerçekten biraraya geldiklerinde oluşan potansiyelin genişliğini kanıtlar nitelikte. Her şey bir yana, üçünün akustik enstrüman hakimiyeti ve birbirleriyle uyumu muhteşem: ve minimalist takılan geçişlerden daha farklı patlamalara kadar her yerde gayet birbirlerini tamamlar nitelikteler.
Ufak bir not, grubun aslında kadrosu sadece bu üçlüden ibaret değil aslında. Fakat Dial'ın esas "elemanları" onlar, geri kalanlar ise yardımcı personel. Tabii ki Adagio (Sanctus Ignis ve Underworld) Consortium Project, Elegy gibi gruplardan tanıdığımız Dirk Bruinenberg'in davulları, Joy de Song'un tubası olmasa müzik asla tam olmazdı. Ki, müziği tamamlayıcı ögeler de olsalar, grubun efsanevi uyumuna katkıda bulundukları yadsınamaz bir gerçek.
Ki, Synchronized'ın adı çok iyi seçilmiş dedirten de bu: muhteşem bir senkron söz konusu. Duyguyu, kırgınlığı ve burukluğu olduğu kadar neşeyi de dengeleyen albüm, yakalması son derece zor bir uyum ile, dört dörtlük bir müzik sunuyor. İkinci albümleri Seven Degrees Below Zero'nun elinin kulağına yaklaştığı şu günlerde, bu albümü kaçırmayın derim.
Artılar:Kristoffer Gildenlöw, Liselotte Hegt, müziğin eşsizliği ve süküneti, yardımcı olanların isimleri.
Eksiler: Candyland şarkısı.
Kime tavsiye edilir: Akustik müzikleri seven, neo-klasikle falan arası olan herkese, ve indie rock tayfasına.
Dial myspace: http://www.myspace.com/thebanddial
Synchronized albüm kadrosu:
Kristoffer Gildenlöw: vokal, bas, elektro ve akustik gitarlar, klavye, çello, kontrabas.
Liselotte Hegt: vokal, klavye, bas
Rommert van der Meer: elektro ve akustik gitar
Dirk Bruinenberg: davul
Joy de Jong: tuba
İki noktada (Hello ve Wish It Away) Daniel Gildenlöw ve Davon Graves (Psychotic Waltz, Deadsoul Tribe, The Shadow Theory) albüme vokalleriyle katılıyorlar. Devon Graves aynı zamanda albümde akustik gitar da çalıyor.
1. Beautiful
2. Sadness
3. Jewel
4. Candyland
5. Green Knees
6. Hello
7. Points of View
8. Wish It Away
9. Wounded
10. Nature's Cruelty (Mo's Song)
11. Childhood Dreams
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder