Şimdi, progresif teknik metal tanımı, her yere rahatça gidebilecek bir tanım. Progresif metalin icra ettiği müziğe genellikle total sanat (sözler, albüm kapakları, sahne şovları, vesaire ile birlikte çıkan bir bütün) olarak bakmasından nasibini almış bir albüm var elimizde. Fakat albüme geçmeden önce, gruba yakıştırılan etiketlerin negatif anlamalarından bir kurtulmamız lazım. Teknik derken, PsyOpus hesabı sırf sesten değil, gerçekten çalması zor ve zaman zaman "adamlar nasıl kasmışlar" dedirten geçişler; progresif derken çeşitli kalıplara göre müzik değil gerçekten de sağı solu belli olmayan, alışması zor şarkılar; metal derken kafa ütüleyecek derecede distortion/blast-beat takılmak yerine aslında elektrogitarı daha bilinçli bir şekilde kullanan bir müzikten bahsediyoruz.
Daha detaylı bakıldığında şu gözüküyor: Oyvind Hægeland'in zaman zaman Buddy Lackey (Psychotic Waltz) ile neredeyse aynı takılan vokaline, Asgeir Mickelsson'un (Borknagar, Ihsahn, Hardingrock, Vintersorg) sapık saçma takılan efsane davulları ekleniyor... bunu paso kafasına göre gitmesine rağmen güzel tınlayan ve kendine has bir tona sahip olan basları ile Lars K. Norberg ekleniyor, ve üzerine pakedi tamamlayan Steiner Gundersen (Satyricon, live)/Kaj Gornitzka (Twisted into Form) ikilisinin efsane gitarları katılınca ortaya son derece garip, ama bir o kadar da rahat dinlenebilen ve insanı sürükleyen bir müzik çıkıyor.
Ki, şarkılar çok ilginç anlar içeriyor. Cloud Constructor'ın daha sert girişinden, Insect'in başında yakalanan "böcek" havası, Spinning'in gerçekten baş döndüren bir şarkı olması, Fountainhead'in garip, koromsu nakaratı ve Adaptability'nin garip, ilginç geçişine kadar albümde "ne oluyor yahu" dedirten anlar bol ve albümün sıkmama sebepleri arasında bu da var, albüm her dakika "şimdi ne olacak?" sorusunu sordurtmayı başaran, ve verdiği cevapla da tatmin edebilen şarkılarla dolu.
Diğer göze çarpan ve öne çıkan öge ise sözler. Zaman zaman bariz Ayn Rand göndremeleri ile dolu olan sözler en az müziğin erişebildiği kadar mekanik, derin ve canlı (bu ifade çelişkili gibi gelebilir, Spiral Architect çelişkiyi dengeleyebiliyor). Karmakarışık gitse de birden dikkati çekebilen sözlerle süslenen şarkılar zaman zaman insanı bir nev-i bilim kurgu havasına rahatça soktuğu gibi, oturup felsefe yapacak arkaplanı da veriyor denebilir. Sonuçta albümün zor çözülen tek ögesi müzik değil, sözler de en az onun kadar anlaşılmaz ve beklenmedik noktalara kayan cinsten.
Bir yerde, A Sceptic's Universe'i özel yapan şeylerden birisi, her zaman henüz bir ikinci albümün gelmemesidir, fakat şükür ki grup, bununla sınır kalmayacak kadar güzel bir albüm ile bizi 11 senedir oyalamayı bildi. Ki A Sceptic's Universe son derece güzel ve kendine has bir albüm. Eğer biraz gariplikten hoşlanıyorsanız, tavsiyemdir, eğer teknik müzik severim diyorsanız, zaten biliyorsunuzdur.
Artılar: Teknik güzelliği, Buddy Lackey çağrıştıran vokaller, Asgeir'in davulları.... genel olarak teknik güzelliği.
Eksileri: Yıllanmış olması, artık bir ikincisinin gelme vaktinin çoktan geçmiş olması, ve sadece progresif/teknik metal sevenlere hitap etmesi.
Spiral Architect resmi sitesi: http://www.spiralarchitect.com/
A Sceptic's Universe albüm kadrosu:
Oyvind Hægeland: vokal, klavye
Steiner Gundersen: Lead gitar
Kaj Gornitzka: gitar
Lars K. Norberg: bas ve programlama
Asgeir Mickelson: davul
1. Spinning
2. Excessit
3. Moving Spirit
4. Occam's Razor
5. Insect
6. Cloud Constructor
7. Conjuring Collapse
8. Adaptability
9. Fountainhead
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder