Cidden, bu albümü dinlemediyseniz aslında bu yazıyı bile boşverip dinleyin mutlaka.
The Atlas Moth, aksi belirtilmediği durumda, ki aksi belirtilmedi bir alternatif sludge metal grubu, fakat grubun sludge metal'in daha saf/leş formlarından aldığı şey sadece ve sadece dev gitarlar olmuş. Gitarlar cidden, harmoni yaptıkları zamandan normal power akor bastıkları zamana kadar dev gibi, insanın tepesine inen organik, on tonluk balyoz misali bir gitar kullanımı mevcut albümde. Bunun altına, çoğunlukla eşlik eden davulları ve leziz basları koyduğumuzda ortaya ilginç bir bileşke çıkıyor. Vokal tarzına gelince, grubun pek çok üyesi vokal yapıyor, ve vokaller de duruma göre değişebilen (ama yine de yeri sabit) bir diğer öge.
Her şeyden önce, An Ache for the Distance'ı bu kadar özel yapan şey ile başlayalım: duygu yoğunluğu. Hayır, tabii ki The Angelic Process seviyesinde değil bu yoğunluk, fakat ona yaklaştığı anlar yok değil. Coffin Varnish'in girişinden Horse Thieves'in sonuna kadar bu yoğunluk devam ediyor ve zaman zmaan insanı boğduğu bile söylenebilir. Atmosferik albümleri sevenler bu albümün her saniyesinden felaket zevk alacaktır, o ayrı - fakat haricinde grubun bu bendini parçalayan nehir hesabı insanı sarmalayn hüznünü herkes sevmeyebilir. Albümün içinde çok hafif bir funeral doom etkisi bulunduğunu söylersek yanlış olmaz aslında - olay tamamen yaratılan hava, verilen histe ve verilen his genellikle kırıklık, burukluk, melankoli gibi hisler.
Ha, grup sadece oraya takılsa tabii ki albüm dinamizm yoksunu bir şey oluru. Yeri geldiğinde resmen bulutlarda süzülen ve/ya rahatça insanı gülümsetecek anlara da imza atmıyor değiller. Bunun iki sağlam örneği (ilki her ne kadar nakarat olarak adamı yerin dibine gömse de) Perpetual Generations ve Gemini. Misal Gemini, son derece oynak ve derdi insanı depresyon sokmak olmayan bir şarkı, ki, albümün karanlık prensi Holes in the Desert'tan sonra gelmesi başarılı bir şarkı dizilimi ile karşı karşıya olduğumuzu gösterir nitelikte. İlginçtir, bu dinamizmi şarkıların kendi içlerinde yakalaması durumu da bazen söz konusu: An Ache for the Distance bu iki arada gidip gelen ve istedi mi coşkuya yaklaşabilen bir şarkı.
Ki aslında grup birbiri ardına boşluk hissi yaratacak şarkıları dayıyor aslında. Birinde depresyonda ve boşlaktısınız, diğerinde normale yakın ama yine boşluktasınız o kadar - Horse Thieves'in açılış riff'i, misal, son derece basit, ama dümdüz sludge riff'i ile bile adamlar bir şey hissettirebiliyorlar.
Diğer tarafta, albümün içerisindeki enstrüman kullanımı takdire şayan. Üç gitar olmasının avantajından olsa gerek, türlü türlü numaraları duyuyor ve sürekli farklı ve her biri birbirinden daha iyi pasajlar arka arkaya dizildikçe de gruba hayran olmamak imkansızlaşıyor. Buna benzer bir yapıya sahip diğer bir unsur vokaller. Normalde brutal vokal gidiyor grup, fakat zaman zaman bu bırakılıp, normal vokal tarzlarına dönüyorlar. Esas güzelliği ikisini birden (Gemini, Holes in the Desert, 25's and the Royal Blues....) kullandıklarında yakalıyorlar ve, kendisi zaten pek çok enstrümanın farklı işler yaparken uyum yakalaması üzerine kurulu müzikle birleşince ortaya çıkan şey inanılmaz.
Sonuç mu? Sonucu en başında yazdım zaten - gidin dinleyin şunu.
Artılar: Müzik, vokaller, atmosfer, pek çok diğer şey.
Eksiler: Brutal vokal sevmem diyenleri açmayabilecek olması.
Kimlere tavsiye edilir: Rock ve metal hayranlarına.
The Atlas Moth bandCamp: Atlas MothCamp
An Ache for the Distance albüm kadrosu:
David Kush: gitar, vokal
Stravos Giannopoulos: gitar, vokal
Andrew Ragin: gitar, klavye
Alex Klein: bas, yardımcı vokal
Anthony Mainiero: davul, perküsyon
1. Coffin Varnish
2. Perpetual Generations
3. Holes in the Desert
4. An Ache for the Distance
5. Gemini
6. 25's and the Royal Blues
7. Courage
8. Your Calm Waters
9. Horse Thieves
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder