Efendim, Earth, drone icra eden bir grup, fakat kazın ayağı pek de o kadar basit değil. Grubun müziğini sadece bu etiketle tanımlamak imkansız. Kullanılabilecek etiketler progressive, hafif jazz, psychedelic, drone, soundscape, atmosferik olurdu. Bunların biraraya geldiği noktada ortaya çıkan müzik zaten hiçbir etkileşimini tamamen kullanmayıp, her şeyi kendi benliğine yedirmiş bir müzik. Bir diğer ifade "enstrümental" olurdu, zira albümde hiç ama hiç vokal yok. Normalde bu beni rahatsız ederdi, zira nedense enstrümental müzik çok sevdiğim bir şey değil, ama Earth bu albümle kendini sevdirmeyi başardı.
Albümdeki şarkılar genellikle tek bir "parçadan" oluşuyor, standart 8 barlık bir melodiden/riff'ten. Bu parçacık sürekli tekrar ediliyor ve esas müzik bu parçanın tekrarı esnasında, şarkıların geri kalan kısımlarında dönenlerden ibaret. Bazen grup bu tek parçayı bir ikincisiyle birleştiriyor (daha ilk şarkı olan Omens and Portends I ya da Rise to Glory gibi) bazen ise hiç oynamıyor (Miami Morning Coming Down II gibi). Her durumda, bu parçacığın tekrarı, şarkıların çevresinde yörünge oluşturacağı çizgiyi belirliyor. Aynı zamanda, tekrar üzerine kurulu müziğe insan rahatça alışıyor ve kendini aslanın kafatasında rahat hissediyor.
Grup, çoğunlukla müziğin temel riff'inde ya da parçacığında değil, onun çevresinde var. Albümü kaç defa dinlerseniz dinleyin, her seferinde farklı bir şeyin dikkatinizi çekeceğini ve uzun süre şarkıları tam olarak kavrayamayacağınızı garanti edebilirim. Bu açıdan, The Bees Made Honey... son derece sabır gerektiren bir albüm. Şarkıların hiçbirinin düşük temponun üzerine katiyen çıkmamasının da etkisi var, fakat, bu iki unsur, albümün huzurlu, dingin ve insanı rahatlatan özellikler taşıyan bir havada olmasını da sağlayan etmenler. Tabi işin güzelliği, zaman zaman bu yan-parçacıkların ana parçanın yerine geçmesi ve onun yerine işi götürmesi (Engine of Ruin.)
Ki, aslında müziğin belirli başlı parçalarından çok, bunların yarattığı atmosfer ve genel hava üzerine kurulu olduğunu söylemek mümkün. Albüm kapağı bu açıdan bana çok yardımcı oluyor çünkü müzik, kafatasının içindeki bal ifadesinin taşıdığı o hafif yapışan ama hep tatlı bir tat bırakıyor insanın ağzında. Bazen kafatasının dokusu gibi pütürlü ve kuru, bazen çevresinde yeşeren çiçeklerin nektarı gibi bilinmez, az ama şeker dolu.... çimenlerde yatmanın verdiği his... ve benzeri pek çok hava bu albümde var. Bu açıdan, grubun hem psychedelic yanının, hem atmosferik yanının hayli kuvvetli olduğunu söylemek yanlış olmaz.
Fakat, bütün bu yukarıdakilerin ötesinde, The Bees Made Honey...'yi güzel yapan iki unsur var ise, bunlar dinginliği ve bütünlüğüdür. Şöyle ki, albüm sakin. Yukarıda bahsettiğim gibi, huzurlu ve dingin bir yapıya sahip ve işin güzeli, insanı sürüklemesini biliyor. Herhangi bir şarkının içindeyken şarkının ritmine bırakıyorsunuz kendinizi, bittiğinde de sonraki şarkının sizi nasıl sürükleyeceğini merak ediyorsunuz. Bu da, albümün aslında biraraya getirdiği parçaları da, bütününün güzelliğini de rahatça sergilemesinden kaynaklanıyor. The Bees Made Honey... bir albüm; şarkılar toplamı değil, bir albüm.
Sonuç mu? Kafa dinlemek için de, diğer her türlü şey için de birebir bir klasik.
Artılar: Havası, atmosferi, müziğin kendisi, her şey.
Eksiler: Sabırsızlara göre olmaması.
Kimlere tavisye edilir: Azıcık psychedelic seven, veya sabırlı olabilecek herkese.
Earth resmi sitesi: Earth
Earth MySpace: EarthSpace
The Bees Made Honey in the Lion's Skull kadrosu:
Dylan Carlson: elektro gitar, amfi
Steve Moore: akustik büyük piyano, Hammond org, Wurtlitzer klavye
Don McGreevy: bas, kontrabas
Adrienne Davies: davul ve perküsyon
Bill Frisell: 1, 4 ve 5'inci parçalarda elektrogitar
1. Omens and Portends I: The Driver
2. Rise to Glory
3. Miami Morning Coming Down II (Shine)
4. Engine of Ruin
5. Omens and Portends II: Carrion Crow
6. Hung from the Moon
7. The Bees Made Honey in the Lion's Skull
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder