Geç olsun ama güç olmasın diyelim ve geçelim. Soho Dolls, basitçe, electronik müzik icra ediyor. Tabii ki bu kadar basit değil - müziğin içinde rock, pop, darkwave ve synthpop etkileri yatıyor. Synthesizer ağırlıklı ve bolca sample kullanan fakat yeri geldiğinde de elektrogitarı tınlatmayı bilen bir müzikal altyapı üzerine bir de Maya von Doll'un muzur vokalini ve ortaya çıkarttığı sözleri eklersek bağımlılık yapan bir kombinasyon elde etmiş oluyoruz zaten.
Her şeyden önce, synth kullanımına değinmek gerekir - drum machine'den çıkma davul ritmleri, moog çıkışlı baslar üzerine konulan synthesizer, müziğin her zaman ön planda duran ögesi. Fakat, synthpop'un normalde sahip olabildiği aşırı şablonculuğu aşabilen ve çok hafif punk ruhuyla yapılmış bir synthesizer şovu var elimizde. Ki, en az synthesizer kadar çeşitli bir diğer şey de müzik türleri. Grup, endüstriyel rock'tan darkwave'e kadar pek çok türe ufak ufak dokundurmalar yapıp bünyesine katıyor ve bu dinamizm de zaten albümün en güçlü yanlarından birisi.
Diğer tarafta, Maya von Doll'un ortaya koyduğu karakter var. Gariptir ki, William Control kadar belirgin ve ön planda olmasa da, Soho Dolls'un aslında Maya üzerine kurulu olduğunu söylemek yanlış olmaz. Vokalin genel havasından, şarkılardaki sözlere kadar, her şarkı resmen bu karakterin ayrı bir yönünü konu alır gibi. Karakterin muzır olduğu, fakat bazen de bu muzırlığın gölgelediği bir masumiyete sahip olduğu kesin - Stripper'da fettan başlayan karakter resmen I'm Not Cool'dan 1724'a (ki şarkı ismi, sözlerdeki karakterlerin yaşları, ve bilin bakalım kim daha büyük?) kadar ufak ufak ufak çözülüyor ve ortaya aslında hayatın gerçeklerinden yorulmuş, bütün o maskeleri altında incinmiş bir karakter çıkıveriyor.
Albümün bir diğer artısı, katıksız espri anlayışı. Crash filmiyle ilgili olduğunu düşündüğüm Trash the Rental'ın "Kiralık araba zaten, çarp gitsin, nazik olma" çığlıkları, Prince Harry'nin "İngiliz üniversiteleri için Amerikan dolarlarını biriktir bakalım" tavırlarına (ve bunun yanında gelen "P-Prens Harry, en evlenmek istediğim" sözü), oradan I'm Not Cool'un "Aldatıldım, çünkü havalı falan değilim"ine, oradan da Weekender'ın soluksuz enerjisine kadar pek çok noktada albüm bayağı hoş, pozitif anlar barındırıyor. Fakat hep böyle olsa tekdüze bir albüm olurdu elimizde.
Albümün güçlü yönlerinden birisi, yazının başında söylediğim tür geçişleriyle de biraz bağlantılı olarak, her şarkının kendi bağımsız kimliğine ve eforsuzca sahip olması. Prince Harry popsa, Trash the Rental punk, I'm Not Cool hafif jazz, The Rest for the Wicked trip hop, No Regrets ve Stripper rock, 1724 darkwave oluyor. Ki, hazır değinmişken: albümün karanlık anları yok değil. Misal, My Vampire tam bir gece şarkısı. Bang Bang Bang Bang, bütün hafifliğine rağmen son derece buruk ve aile trajedisi konulu bir şarkı, ve albümün kapanışını yapan ikili, No Regrets ve 1724 giderek daha da derine sürüklüyor albümü. Hele hele 1724, hem içinde barındırdığı minicik hikaye, hem müziği olsun mükemmel ve insanın içini burkup bırakan bir şarkı.
Sonuç mu? Yazıktır ki 2007'deki bu albümden beridir gruptan ses seda yok.... boşluğu Alice in Videoland ile doldurmaya kasacağıma bir Soho Dolls albümü daha olsaydı ya...
Artılar: Her şey.
Eksiler: Yok. Albüm mükemmel.
Kimlere tavsiye edilir: Elektronik müzik severlere, popçuların daha rafine kısmına.
Soho Dolls Resmi Sitesi: SohoDolls
Soho Dolls Myspace: SohoDolsSpace
Ribbed Music for the Numb Generation kadrosu:
Maya von Doll: vokal
Weston Doll: klavye
Matt Lord: bas
Toni Sailor: gitar
Paul Stone: davul
1. Stripper
2. Prince Harry
3. My Vampire
4. Right and Right Again
5. Trash the Rental
6. I'm Not Cool
7. Bang Bang Bang Bang
8. The Rest for the Wicked
9. Weekender
10. The Pleasures of Soho
11. No Regrets
12. 1724
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder