Efendim I Want You Dead, garip bir bileşke müziği yapıyor. Müziğin temeli hardcore ve crust punk - bunun üzerine garip bir heavy metal, sludge metal ve doom metal sosu yedirip bu üç türe de kayabilen şarkılar yaratmışlar. Bütün bunlar şu demek oluyor: gitarlar temiz ama şişman ve cilalı, ve ortaya atılan riff'ler yuvarlak. Bas dediğimiz şey arka planda sivri diliyle gümbürdeyen şekilde, davullar (zaman zaman gitarların da olduğu gibi) punk usulü ki, ben şahsen davulları hem eksi hem artı sayıyorum bu EP'de ya neyse... vokaller ise yarı-anlaşılır, boğulmanın eşiğinde bir adamın bağırması misali geliyor - I Want You Dead basitçe böyle bir müziğe sahip.
Şimdi, öncelikle, albümün bir zayıflığı varsa o da dikkatiniz toplamayı pek başaramıyor olması. Arkaplanda bu dört şarkıcık on küsür dakikalık döngü halinde sonsuza dek dönebilir ve pek fark etmeyebilirsiniz. Fakat, bunun artıya dönüştüğü nokta şurada - albüm çok rahat. Kulak aşinalığınız varsa kolayca alışıp kendinizi müziğe kaptırıp gerisini koyverebiliyorsunuz ki, bunu yapabilmeleri çok iyi. Kaldı ki bunda aslında crust hardcore sevmeyenlerin ve/ya bu blogda adı bolca geçen doom ve sludge türleri sevenlerin de memnun olacağı geçişler/şarkılar (Black Sails) mevcut.
Davullardan bir bahsetmek durumundayız zira çok ilginç bir ikilem kaynağı davullar. Ya crust punk usulü sabit tek bir ritmi tutarak arkada çalan riff her ne olursa olsun onu aynı yere çekiyor, ya da aşmış teknik ataklar yapıyor. Hani düz punk ritmi tutarken birden, sırf süslemek uğruna blast beat giren (Collapse) bir davulcunun kafası nicedir merak ettim - dolayısıyla davullar hem çok sağlam, hem de çok zayıf. Hangisi olduğu biraz da ruh halinize kalmış sanırım, fakat her durumda, davullar bir bütünlüğün parçası.
Ki bu da aslında I Want You Dead'in, en azından ΑΩ içinde gösterdiği en büyük kuvvet - bütünlük hissi. Hiçbir enstrüman bir diğerinden tamamen bağımsız hareket etmiyor, ve en sabit anlarda bile tek bir organizma hissi yaratılmış. Bu, EP'nin geneline de yayılmış durumda, ve bu yüzden dikkatinizi toplayamıyor gibi bir durum söz konusu. Şöyle ki, ΑΩ içindeki şarkılar, bir bütünün, mesela on dakikalık tek bir şarkının, parçalarıymış hissi veriyor. Bu da aslinda ΑΩ'nın içindeki şarkıların ayrı ayrı birimler olmasını engelleyen bir olgu. Ha, fakat, dört şarkıyla dahi olsa kendisini düzgün ifade edemeyen gruplar denizinde bu kadar güzel bir bütünlüğü ve akışı eforsuzca sağlamaları ise takdire şayan.
Sonuç mu? I Want You Dead, iki albümünü de "gönlünden ne koparsa" sistemiyle dağıtıyorken, kendilerini dinlememek/sevmemek için sebep göremiyorum.
Artılar: Sertliği, tür harmanlamasının hoşluğu, bütünlük hissi, bağımlılık yapması.
Eksiler: Sert takılmayan veya punk ve metal arkaplanı olmayanları açmayabilecek oluşu, uzun vadede şarkıların birbirinden ayırd edilemeyebilecek oluşu.
Kimlere tavsiye edilir: Sert takılanlara, crust punk sevenlere, bir nebze hardcoreculara.
I Want You Dead BandCamp: I Want You DeadCamp
(Gruba sorarsak her enstrümanı "M" çalıyor, haliyle, M her kimse dört içi birarada yapmasını kutluyoruz.)
Şimdi, öncelikle, albümün bir zayıflığı varsa o da dikkatiniz toplamayı pek başaramıyor olması. Arkaplanda bu dört şarkıcık on küsür dakikalık döngü halinde sonsuza dek dönebilir ve pek fark etmeyebilirsiniz. Fakat, bunun artıya dönüştüğü nokta şurada - albüm çok rahat. Kulak aşinalığınız varsa kolayca alışıp kendinizi müziğe kaptırıp gerisini koyverebiliyorsunuz ki, bunu yapabilmeleri çok iyi. Kaldı ki bunda aslında crust hardcore sevmeyenlerin ve/ya bu blogda adı bolca geçen doom ve sludge türleri sevenlerin de memnun olacağı geçişler/şarkılar (Black Sails) mevcut.
Davullardan bir bahsetmek durumundayız zira çok ilginç bir ikilem kaynağı davullar. Ya crust punk usulü sabit tek bir ritmi tutarak arkada çalan riff her ne olursa olsun onu aynı yere çekiyor, ya da aşmış teknik ataklar yapıyor. Hani düz punk ritmi tutarken birden, sırf süslemek uğruna blast beat giren (Collapse) bir davulcunun kafası nicedir merak ettim - dolayısıyla davullar hem çok sağlam, hem de çok zayıf. Hangisi olduğu biraz da ruh halinize kalmış sanırım, fakat her durumda, davullar bir bütünlüğün parçası.
Ki bu da aslında I Want You Dead'in, en azından ΑΩ içinde gösterdiği en büyük kuvvet - bütünlük hissi. Hiçbir enstrüman bir diğerinden tamamen bağımsız hareket etmiyor, ve en sabit anlarda bile tek bir organizma hissi yaratılmış. Bu, EP'nin geneline de yayılmış durumda, ve bu yüzden dikkatinizi toplayamıyor gibi bir durum söz konusu. Şöyle ki, ΑΩ içindeki şarkılar, bir bütünün, mesela on dakikalık tek bir şarkının, parçalarıymış hissi veriyor. Bu da aslinda ΑΩ'nın içindeki şarkıların ayrı ayrı birimler olmasını engelleyen bir olgu. Ha, fakat, dört şarkıyla dahi olsa kendisini düzgün ifade edemeyen gruplar denizinde bu kadar güzel bir bütünlüğü ve akışı eforsuzca sağlamaları ise takdire şayan.
Sonuç mu? I Want You Dead, iki albümünü de "gönlünden ne koparsa" sistemiyle dağıtıyorken, kendilerini dinlememek/sevmemek için sebep göremiyorum.
Artılar: Sertliği, tür harmanlamasının hoşluğu, bütünlük hissi, bağımlılık yapması.
Eksiler: Sert takılmayan veya punk ve metal arkaplanı olmayanları açmayabilecek oluşu, uzun vadede şarkıların birbirinden ayırd edilemeyebilecek oluşu.
Kimlere tavsiye edilir: Sert takılanlara, crust punk sevenlere, bir nebze hardcoreculara.
I Want You Dead BandCamp: I Want You DeadCamp
(Gruba sorarsak her enstrümanı "M" çalıyor, haliyle, M her kimse dört içi birarada yapmasını kutluyoruz.)
1. All Colours Pitch Black
2. Cvlts
3. Collapse
4. Black Sails
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder