Fakat, birden sonuca atlamadan önce. Destroy Rebuild Until God Shows ne tür müzik yapıyor ona bir değinelim. Post-hardcore etkileşimi bol olması zaten beklenen müziğin esas vurucu noktası pek çok yerde diğer enstrümanları destekleyen klavye olmuş. Yalnız müzik genelinde son derece basitleştirilmiş, teferruatı ve/ya cilası neredeyse tamamen atılmış ve belirli kalıpları (riff tarzları, şarkı isimleri, vs.) zorlamaktan çok vurgulamaya yönelik vaziyette. Kuşkusuz ki bu temel özellik, pek çokları için büyük bir eksi sayılacaktır, fakat bence albümün zaten en büyük gücü burada.
Albümün bir diğer gücü ise müziğin geri kalanı ile Craig Owens'ın çok güzel bir denge yakalmış olması. Vokal tarzı olarak Anthony Green, Tillian Pearson, Children of Nova'dan Teo gibi isimleri akla getiren, ince, kırılgan ama son derece güçlü bir sese sahip Owens. Ki bunun üzerine post-hardcore'da bolca görülen fazlasıyla kişisel sözler eklenince ortaya çıkan bileşke felaket vurucu oluyor. Albümdeki sözler baştan aşağı basit, hoş, insanın rahatça aklına takılan vokal melodileri ile birleşiyor. Lafazanlığa gelince yok ki yok: "Dürüst ol: hiç adım geçti mi? Sırt üstü yatırıldığında hiç utancından hasta oldun mu?", "Eğer bir seks hayatın olsaydı, benimkini merak eder miydin?", "Neden yaptığın tek şey olduğun her şeyden nefret etmekken seni bu kadar seviyorum?" bunlardan birkaçı.
Müziğin kendisi, post-hardcore sınırları içerisinde kalmakla beraber, felaket bir enerjiyle yüklü vaziyette. İlk şarkıda bunu yavaş yavaş açık eden albüm, akabinde aman vermeden, kır-geçir devam ediyor. Kesinlikle "ballad" ya da "akustik" sözcüklerinden haberdar olmayan topluluk sürekli birbiri ardına güzel şarkıları sıralıyor. Her şarkının kendi kimliği, benzer müzik ve şarkı yapıları kullanılmasına rağmen, son derece oturmuş vaziyette ve her şarkının bir yeri aklınızda kalıyor, dilinize dolanıyor ki, bazen bu söz/vokalden ziyade riff, geçiş ya da genel hava oluyor.
Albümün karanlık anları yok değil, hatta bolca var. Zaten If You Think.... ile son derece karanlık bir giriş yapıyor, ve bu havayı tekrar tekrar yakalamayı başarıyor; bilhassa Mr. Owl Ate My Metal Worm, Sex Life, The Hangman bu eğilimden nasibini alan şarkılar olarak öne çıkıyorlar. Ki, aslında albümün bu açıdan belirli bir ruh haline saplanmaması ve, zayıflık açık edebildiği ya da gülümsetebildiği gibi ağır bir hava yaratabilmiş olması kesinlikle çok büyük iki artı.
Sonuç mu? Basit, hoş, rahat bir albüm.
Albümün bir diğer gücü ise müziğin geri kalanı ile Craig Owens'ın çok güzel bir denge yakalmış olması. Vokal tarzı olarak Anthony Green, Tillian Pearson, Children of Nova'dan Teo gibi isimleri akla getiren, ince, kırılgan ama son derece güçlü bir sese sahip Owens. Ki bunun üzerine post-hardcore'da bolca görülen fazlasıyla kişisel sözler eklenince ortaya çıkan bileşke felaket vurucu oluyor. Albümdeki sözler baştan aşağı basit, hoş, insanın rahatça aklına takılan vokal melodileri ile birleşiyor. Lafazanlığa gelince yok ki yok: "Dürüst ol: hiç adım geçti mi? Sırt üstü yatırıldığında hiç utancından hasta oldun mu?", "Eğer bir seks hayatın olsaydı, benimkini merak eder miydin?", "Neden yaptığın tek şey olduğun her şeyden nefret etmekken seni bu kadar seviyorum?" bunlardan birkaçı.
Müziğin kendisi, post-hardcore sınırları içerisinde kalmakla beraber, felaket bir enerjiyle yüklü vaziyette. İlk şarkıda bunu yavaş yavaş açık eden albüm, akabinde aman vermeden, kır-geçir devam ediyor. Kesinlikle "ballad" ya da "akustik" sözcüklerinden haberdar olmayan topluluk sürekli birbiri ardına güzel şarkıları sıralıyor. Her şarkının kendi kimliği, benzer müzik ve şarkı yapıları kullanılmasına rağmen, son derece oturmuş vaziyette ve her şarkının bir yeri aklınızda kalıyor, dilinize dolanıyor ki, bazen bu söz/vokalden ziyade riff, geçiş ya da genel hava oluyor.
Albümün karanlık anları yok değil, hatta bolca var. Zaten If You Think.... ile son derece karanlık bir giriş yapıyor, ve bu havayı tekrar tekrar yakalamayı başarıyor; bilhassa Mr. Owl Ate My Metal Worm, Sex Life, The Hangman bu eğilimden nasibini alan şarkılar olarak öne çıkıyorlar. Ki, aslında albümün bu açıdan belirli bir ruh haline saplanmaması ve, zayıflık açık edebildiği ya da gülümsetebildiği gibi ağır bir hava yaratabilmiş olması kesinlikle çok büyük iki artı.
Sonuç mu? Basit, hoş, rahat bir albüm.
Artılar: Müziğin yalınlığı, kastırmaması, rahatlığı
Eksiler: Müziğin yalınlığı, post-hardcore sevmeyenleri çekmeyecek olması.
Kimlere tavsiye edilir: Post-hardcore, özellikle de Chiodos sevenlere.
(grubun resmi sitesi yok.)
D.R.U.G.S. albüm kadrosu:
Craig Owens - vokal
Matt Good - gitar, programlama, synthesizer, klavye ve vokal
Nick Martin - gitar, vokal
Adam Russell - bas gitar
Aaron Stern - davul
1. If You Think This Song Is About You, It Probably Is
2. The Only Thing You Talk About
3. Graveyard Dancing
4. Mr. Owl Ate My Metal Worm
5. Sex Life
6. Laminated E.T. Animal
7. Stop Reading, Start Doing Pushups
8. I'm the Rehab, You're the Drugs
9. I'm Here to Take the Sky
10. The Hangman
11. My Swagger Has a First Name
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder