if, grubun sonraki hamlesi merakla beklenirken geldi ve ortaya çıkan şeyi, bence, kimse tahmin edemezdi. Her şeyden önce, müziğe değinelim: You'll Rebel to Anything'den birkaç adım ileri giden müzik çok daha oturaklı, new school punk etkisi biraz daha bariz, fakat aynı zamanda grubun özünde olan hip-hop, elektronik ve chiptune estetiğinden hiç ödün vermemiş. Bu da zaten if'i, aslında önceki albümlerin yavaş yavaş inşa ettiği yapı kılıyor. Jimmy eskisi kadar çok vokal numarası kullanmıyor fakat Steve Righ? ve Lyn-Z bu ufak boşluk sayesinde biraz daha ön plana çıkmış.
Fakat, albümün MSI diskografisinde tamamen kendine has bir yere sahip olmasının ve en önemli özelliğinin arkasında ufak müzikal değişiklikler yatmıyor. Basitçe söylemek gerekirse, if son derece depresif bir albüm. Nasıl derseniz, şöyle: grup, özünde bulunan enerjisini muhafaza etmeyi başarmış. Şarkıların hepsi yine hızlı, insanı sürükleyen, belirgin bir enerji yükünü içinde barındırıyor. Albümü zaten (açıktan açığa depresyona bağladığı Due, Mark David Chapman ya da Mastermind gibi anlar haricinde) bu çok depresif yapıyor: MSI resmen dinleyicisini eğlendirirken kendi kendisini harcadığını ifade eder gibi bir tavra bürünmüş. Gülümsüyorlar, hoplayıp zıplıyorlar, akıp gidiyorlar ve her espri, her gülücük sahte, hepsi yalan ve onlar da bunun farkındalar. if, duruşuyla, resmen "acı çekmemizle eğlendiğinizi biliyoruz, dolayısıyla kendimizi kırbaçlayacağız" der gibi.
Tamamen depresif Due ("Herkes neyi bilmesi gerektiğini biliyor, ben hariç") , Mastermind ("Vaktin geldi, her şeye veda et"), Mark David Chapman ("Umut yok, korku yok, hepimiz aynı gözyaşlarıyla ağlıyoruz") gibi şarkıların yanında Pay for It ("Asla mükemmel olmayacak, benim için asla"), Prescription ("Sahneye çıkmadan ufacık bişeyler lazım"), Never Wanted to Dance ("Asla dans etmek istememiştim ama sen hayır cevabını kabul etmedin, kaltak"), Evening Wear ("Herkes bomba olmak istiyor ve bomba olunca masumiyet yitiyor") gibi buruk şarkılar da yer alıyor. Bu açıdan, eskiden tek tük çıkan, ciddi ya da depresyona bağlayan cümlelerin bazen şarkıları toptan ele geçirdiğini söylemek mümkün. Fakat, belirtilmesi gereken şey, mevzubahis şarkıların da insanı eğlendirebiliyor olması.
Ha, albüm bunu çok güzel bir şekilde, yeni ve oturmuş tarza uygun eski/yeni, eğlenceli pek çok şarkı var. Üniversite birinci sınıf muhabbetli Issues, felaket komik bir geçiş barındıran (ve konusu aklınıza ilk gelen şey olan) Get It Up, lisse mentalitesiyle yazılmış ayrılık şarkısı Revenge, MSI standardı Animal, endüstriyel yönüyle öne çıkan ve Revenge'deki ponpon kız havasını koruyan On It, hip-hopumsu bir tavır sergileyen Money ve tabii ki efsane olan Bomb This Track insanı rahatça yerinden kaldırıp dans ettirebilecek şarkılar.
Sonuç mu? if son derece sağlam ve grupların aslında özünden ödün vermeden de gelişebileceğinin / olgunlaşabileceğinin kanıtı. MSI'ın bir sonraki adımını merakla bekliyorum.
Artılar: Müziğin tavan yapması, her şarkının efsane olması geleneğinin sürmesi, grubun eski kimliğiyle yeni kimliğini birleştirmesi sonucunda özünden uzaklaşmadan değişmiş olması....
Eksiler: Albümün bir yarısının önceki EP'lerde yer alan ya da single olarak çıkan şarkılar olması.
Kimlere tavsiye edilir: MSI hayranlarına, MSI nedir merak edenlere ve genel olarak garip, elektronik destekli rock / punk sevenlere.
Mindless Self Indulgence resmi sitesi: MSI
Mindless Self Indulgence myspace: MSISpace
Tight albüm kadrosu:
Little Jimmy Urine - vokal
Steve Righ? - gitar
Lyn-Z - bas
Jeniffer "Kitty" Dunn - davul
1. Never Wanted to Dance
2. Evening Wear
3. Lights Out
4. Prescription
5. Issues
6. Get It Up
7. Revenge
8. Animal
9. Mastermind
10. On It
11. Pay for It
12. Due
13. Money
14. Bomb This Track
15. Mark David Chapman
Not: Albümün aslında birkaç tane kapağı var - ben normal versiyonundan çok daha ucuza deluxe versiyonunu bulduğumdan, onun kapağını koydum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder